uporządkować chaos
obojętność czuję już
pustka głośno wrze
gniew roznosi mnie
zgubiło się szczęście gdzieś
może za strachem schowało się
lęk pragnie ciało opanować
pochłania dusze ciemność
mą dłoń trzyma, pożerając powoli
jednak nie boję się
jak starego przyjaciela, wołam go
wiem, że ulżyć mi chcę
osłabić na chwilę cierpienie
straciłam kontrolę, znów
ona omamiła mnie
kłamliwym swym spokojem
porcelanka
CZYTASZ
𝐆𝐝𝐲 𝐧𝐢𝐞𝐛𝐨 𝐬𝐲𝐩𝐢𝐞 𝐬ł𝐨𝐰𝐚𝐦𝐢
Poesía❝spowiadam się gwiazdom, bo ich mądrość rozwiewa wszelkie wątpliwości ❞
