The Husband's Regret

Chapter 7(Part 2)

Mga Frieeends! Sorry sa hindi ganun kaganda na story ko. Pero makisama nalang kayo sa mga typo, wrong grammar, cliché scenes at iba pa. Tsaka alam ko na mabagal ako mag update. Wala kasi akong maisip eh? Comment niyo na lang kung ano ang mga nasa utak niyo ne? Para may idea din ako. Hihi. Salamat. Lovelots.

C L A R E

"So pa'no yan? What will we gonna do?"

"Siguro ay mabuti'ng itanong na lang natin 'yan sa Doktor."

Unti unting namulat ang mga mata ko. Halos masilaw naman ako sa liwanag na nagmumula sa ilaw ng kwarto't kaya naman wala sa oras na napapikit ako ng mata. Gosh! Nakakasilaw naman 'yung ilaw na yun.

"Ma." Tawag ko.

Hindi naman maipaliwanag ang saya sa mukha ni Mama.

"Oh my goodness! Gising na si Clare." Sigaw ni mama kay Papa. "Call the doctor-"

Ipapatawag na sana ni Mama ang doctor kaso ay pinagilan ko na siya. "Ma I don't need a shrink. Calm down."

"No! Kelangan mo. Just call the doctor." Aniya.

Wala na akong nagawa nang tinawag niya akong doktor wala rin naman akong laban sa nanay kong nag hi-histerya na.

"Okay ka lang ba sweetie?"

"Pa! I'm ok! Can't you see?"

Napabuntong naman siya ng malakas. "Nag aalala lang ako sayo anak." Aniya at lumabas na sa kwarto.

Bigla naman akong nakonsensya. Nasigawan ko pa siya. Kitang kita ko pa sa mukha ni Papa ang dismaya.

"Doc, gising na po siya."

"Oh that's good!"

Ano ba ang nangyari? 'Bat ako nandito sa hospital? Bat parang alalang alala sila Papa? Ai--

"Earth to Clare."

Napabalikwas ako ng sinabi iyon ng doktor.

"Clare, are you alright?" Tanong ng doktor.

Ayos lang naman ako? 'Bat parang tingin nila sakin ay may sakit ako at isa akong babasagin na baso? Duh.

Pero teka.. bakit pala ako nandito sa hospital? Wth?

Kinalkal ko na ang lahat ng laman ng utak ko. At 'dun ko naalala kung bakit ako nandito.

I was raped.. tangina.

Naalala ko pa ang mga mukha niyong tarantado kayo. Mga putangina. Magbabayad kayo sa ginawa niyo sakin.

"CLARE!" Niyugyog ako ng doktor.

Natauhan naman ako. Umiiyak na pala ako at naka sarado na ang mga kamay ko, na pormang manununtok. Hindi ko man lang namalayan.

Agad naman akong niyakap ni Mama--na umiiyak na din.

"If only, I was there Sweety." Sabi niya at humagulhol.

Pinigilan kong umiyak pero, hindi mawala sa isip ko ang ginawa sakin ng mga tarantadong 'yun. Ang sakit lang isipin.

Ang mas masakit pa dun, wala si Alex. Si alex na inaasahan ko. Si Alex na nangakong hindi niya ako iiwan kailanman.

"Ma. Binaboy nila ako." Sabi ko habang umiiyak. "Ginawa nilang ashtray 'yung braso ko." Sabay turo sa mga braso kong may sugat. "Pinag susuntok nila ako Ma, nung nanlalaban ako."

Iyak lang ako ng iyak. "WALANG TUMULONG SAKIN MA!"

Naaalala ko pa noon, ang lahat ng sinigaw ko ay ang pangalan ni mama, papa at Alex. Pero ni isa sa kanila walang dumating. They disappointed me. I am indeed disappointed.

"Clare?!" Sigaw ni Alex, pagkapasok niya sa kwarto. "Thank God you're awake! I missed you." Sabi niya at niyakap ako ng mahigpit.

Tumabi nalang muna si Mama kay Papa. "Hon, doctora, labas muna tayo. Let's give them time to talk." Utas ni Mama.

Agad naman silang lumabas.

Humiga ako at nagtaklob ng kumot. Ayoko siyang kausapin. Masakit. Not now. Please, not now.

"Clare, wife, kausapin mo naman ako oh." Aniya.

Instead of talking to him, I remained silent. Hindi ko pa kaya. Malalim pa ang mga sugat na ginawa niya.

Masyado pang masakit.

Kakausapin din kita Alex, pero hindi pa ngayon. Bigyan mo lang ako ng oras para ayusin 'yung ginawa mong butas sa puso ko.

**

Ps. Special metion ko nga pala si twiinkling_eye. Salamat kasi ikaw 'yung una kong reader na naglakas loob mag comment. Bukod kay abi na bestfriend ko. Hahaha. Labyu.