ความลับระหว่างเรา

บทสุดท้าย end

"น ายไม่เข้าใจฉันรึไงนะไค ฉันไม่อยากไปเจอผู้หญิงคนนั้นที่นายรัก ฮือๆ ฉันคิดว่าวันนี้เราจะมีความสุขกันแค่สองคน แต่สุดท้าย แล้วมันก็คงเป็นแค่ฉันคนเดียวสินะฮือๆ เชิญนายไปคนเดียวเถอะ "

" ฟุ้บ " ไคดึงฉันเข้าไปกอดเขากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม

" เธอนี่ไม่รู้อะไรจริงๆนะ ฉันบอกอะไรไปเธอก็ไม่เชื่อ ให้ตายสิ! วันนี้คงคุยกันไม่รู้เรื่อง ขอร้องล่ะพรุ่งนี้เธอต้องไปนะฉันจะรอเธอที่ห้องประชุมของมหาวิทยาลัย " ไค ไม่สนเลยว่าฉันจะทุบเขาแรงแค่ไหนเขายังกอดฉันไว้แน่นกว่าเดิมก่อนจะค่อยๆผละฉันออก

" ฮือๆ ไอ้คนบ้าไม่รู้รึไงนะว่าฉันเจ็บปวดขนาดไหนหน่ะยังจะมาชวนฉันไปอีก ความทรงจำวันนี้มันเป็นวันที่มีความสุขมากสำหรับฉัน ไค ถ้าผู้หญิงคนนั้นกลับมาขอนายคืนดี นายจะทำยังไง จะทิ้งฉันไปไหม ฮือๆๆ "

"หยุดร้องเถอะนะมันไม่มีอะไรอย่างที่เธอคิด พรุ่งนี้เธอจะรู้ทุกอย่าง หยุดร้องนะ" ฉันหันหลังให้กับเขาแล้วรีบขึ้นห้องทันทีต่อให้เขาจับมือฉันแค่ไหนฉันก็ดึงมือเขาออก ฉันร้องไห้ไม่รู้นานแค่ไหนจนเผลอหลับไป รู้ตัวอีกทีก็เช้าแล้วดีนะที่วันนี้ฉันไม่มีเรียน ยังมีเวลาให้คิดว่าจะไปดีไหมคืนนี้ โทรหาน้ำดีกว่าคำตอบของน้ำก็ช่วยอะไรฉันไม่ค่อยได้เลย น้ำบอกแค่ว่าให้ตัดสินด้วยความรู้สึกของตัวเองไปเลยว่าจะเอายังไง โทรศัพท์ไคที่โทรเข้ามาเป็นสิบๆรอบฉันก็ยังไม่อยากรับ อารมณ์ฉันตอนนี้คืออยากคิดอะไรเงียบๆอยู่คนเดียว เพลงซึ้งๆช้าๆฉันเปิดฟังมันทุกเพลง ก่อนจะเปิดหนังดู เวลามักผ่านไปเร็วเสมอ

" ผะ ผมไม่ได้โกหกคุณนะ คุณฟังผมหน่อยสิ "

" มะ ไม่ ฉันไม่ฟัง " โอ๊ย นี่ก๊อปปี้เรื่องฉันไปเล่นรึไงนะทำไมมันตรงเยี่ยงนี้ ฉันแอบบ่นในใจที่บทละครในทีวีมันตรงกับฉัน

" ริน ผม...เอี๊ยก ตูม " เสียงรถที่วิ่งมาด้วยความเร็วชนพระเอกที่กำลังอธิบายให้นางเอกเข้าใจ ไปไกลสุดตา ตามด้วยน้ำตานางเอกที่หันกลับมาไม่พบร่างที่ยืนอธิบายกับเธออีก สายตานางเอกกวาดหาร่างพระเอกว่าอยู่ที่ไหน ขาสองข้างรีบวิ่งไปยังร่างที่พระเอกนอนแน่นิ่งอยู่กลางถนน