ජිමින් වැහි වතුර බිංදු වලින් වැහුණු ජනේල වීදුරුව අතරින් බලන් හිටියා කෝච්චිය එනකන් බලන් ඉන්න පිරිමි ළමයා දිහා.
හීනි තොල් දෙකක්, හීනි ඇස් දෙකක්, සුදුමැලි ඇඟක් තිබුණු ඒ පිරිමි ළමයා හරිම තැන්පත් පෙනුමක් තිබුණු කෙනෙක්.
ජිමින් හුස්මක් ඇද ගත්තා. කවදාවත් අයිති වෙන්නේ නැති දේකට ආදරේ කරලා එයාට ආයෙත් රිද්දගන්න ඕන වුණේ නැහැ.
එයා ආදරේ කරන දේවල් එයාට නැති වෙනවා කියලා එයා දැනන් හිටියා.
ඒ හැම දෙයක් එක්කම එයා සතුටු මුහුණකින් ජීවත් වුණා.
නැති වෙන දේවල් ගැන හිතලා දුක් වෙනවට වඩා ඉන්න මොහොත සතුටින් ඉන්නයි එයාට ඕන වුණේ.
ඒක අමාරුයි,
ඒත් ඒක කරන්න ඕන.
