'මම මින් යුන්ගි.' සුදුමැලි පිරිමි ළමයා අත දිගු කළා.
ජිමින් කෙල ගිල්ලේ කරන්න දෙයක් හිතාගන්න බැරුවයි. 'මම පාර්ක් ජිමින්.'
'මම දැකලා තියෙනවා ඔයා හැමදාම මං දිහා බලන්න ඉන්න විදිහ. මට දැනගන්න ඕන ඔයාට මගේ යාළුවෙක් වෙන්න ඕනද කියලයි?'
ජිමින් හිනා වුණා. 'ඔයාගේ යාළුවෙක් වෙන්න නම් මමත් කැමතියි. ඒත් ඔයාගේ කැමැත්ත නැතුව මුකුත් කරන්න බැරි නිසයි මම සද්ද නැතුව හිටියේ.'
යුන්ගිත් හිනාවක් පෑවා. 'මම මින් යුන්ගි. වයස විසි තුනයි. මම ඉගෙන ගන්නේ සංගීතය. රස්සාවක් විදිහට පොත් කඩේක වැඩ කරනවා.'
ජිමින් බිම බලා ගත්තා. 'මම පාර්ක් ජිමින්. වයස විසි එකයි. මට නැටුම් ඉගෙන ගන්නයි ඕන. ඒත් මගේ හදවතේ හිලක් නිසා මට මහන්සි වෙන්න බැහැ.'
'ඔයාව හොඳ කරන්න බැරිද?'
'එයාලා කියන්නේ බැහැ කියලයි. ඒත් තව අවුරුදු දෙකක් තියෙන නිසා මම කැමතියි ඒ අවුරුදු දෙකේ ඔයාගේ යාළුවෙක් විදිහට ඉන්න...'
යුන්ගි ජිමින්ගේ අතක් ගෙන මිරිකුවේය. 'අද ඉඳන් මම ඔයාගේ යාළුවා. මින් යුන්ගි.'
