සති දෙකක් වෙනකන් යුන්ගි හැමදාම ජිමින්ව දැක්කා. ඒ දෙන්නා හිනාවුණා. ඒ දෙන්නා සතුටින් හිටියා. හැමදාම එකට ඉන්න බැරි වුණත් ඒ දෙන්නා සතුටින් හිටියා.
එක දවසක රෑ යුන්ගි ජිමින්ව දකින්නට පැමිණියත් ජිමින් නිවසේ සිටින ආකාරයක් දිස් නොවිණි.
'ජිමින්?' යුන්ගි හඬ නැඟීය.
පිළිතුරක් නැත.
'ජිමින්?'
ජිමින්ගේ නිවසට එහා නිවසේ දොර විවර විණි. 'ඔයා ඔය කාවද හොයන්නේ?'
'පාර්ක් ජිමින්?'
'පාර්ක් ජිමින්ට හොඳටම අමාරු වෙලා අද ඉස්පිරිතාලේ ගෙනිච්චා. ගිහින් බලන්න... ඒ කොල්ලා නම් තව වැඩි කාලයක් ඉන්න එකක් නැහැ.'
යුන්ගිගේ මුව විවර විය. 'ජිමින්!'
