එදින ජිමින් සිතුවේ ඔහුගේ ජීවිතයේ අවසාන දිනය එය කියාය. සැබැවින්ම ඔහු ගණනය කර තිබූ ආකාරයට එදින ඔහුගේ අවසන් දිනය විය.
නමුත්, එක්වරම ඔහු දෑස් ඇරියේය.
සුදු පැහැති කාමරයක් තුල ඔහු හුස්ම ගනිමින් සිටියේය.
විශ්වාස කිරීමට නොහැකි වුවද ඔහු තවමත් ජීවත් වෙයි.
තමාගේ එහා පස සිටි තැනැත්තාගේ අත ඇදගත් ඔහු අවධානය ලබා ගත්තේ යමක් ඇසීමටයි.
'මම ජීවත් වෙනවා?'
'ඔව් ඔයා ජීවත් වෙනවා.'
'ඒත් ඇයි?'
'මොකද ඔයාට ජීවිතේ උරුම නිසා...'
ජිමින් සුසුමක් ඇද ගත්තේය. 'ඒත් කොහොමද?'
'මින් යුන්ගි, එයාගේ මොලේ සෛල ඔයාට පරිත්‍යාග කළා.'
