sana hitap şeklim neredeyse ellerimi titretti, biliyor musun? Bu mektubu hiç hak etmiyorsun, sana asla ulaşmayacak bu yüzden. Ben sadece bıraktığın kırıkları bir kağıt parçasında toplamak istiyorum, böylece bir daha önüme çıkamazlar.
Üniversiteye başladığım ilk gün seni gördüğümde anlamam gerekirdi, sen herkesin işaret parmağıyla gösterdiği o popüler çocuksun sonuçta. Herkes seni sever ama hakkında tek bildikleri ne kadar iyi göründüğündür mesela, sense onlara yüzündeki alaylı ifade bakarsın. Tuhaf, değil mi? O kadar zamanın ardından, ben bile seninle karşılaştığımız o koridorda onlardan biri gibi hissediyorum kendimi. Belki de öyle olduğum içindir. Kim bilir?
Hala hatırlıyorum, yaşadıklarımın her anı zihnimin içinde bir kalede ama kimseye bahsetmeyeceğim, merak etme. Benim en büyük lanetim kelimelerin nasıl bir silaha dönüşebileceğini bile bile sana doğru adımlamakken senin hedefin hep bendim, kelimelerinin sivri uçlarını hiç durmadan bana savururken sana olan zaafımı ayaklarının altında çiğnedin. Bir Mayıs gecesi bana yeşil yaprak verdin diye her şeyin düzeleceğine inanırken başkalarına çiçekten taçlar yapardın sen. Sana kime güvenmemen gerektiğini öğrettim ben, sen ise bir gün bile sırtını yaslamadın bana.
Ama sorun değil, denedim. En zoru kendimi ikna ettiğim kısımdı ve kabul ediyorum, ben de biraz aptaldım işin ucunda. Sana olan sevgimin yolumuzu aydınlatacağını düşünerek kendimi kandırdım, ben hatalar yaptım. Sen doğrusunu bile bile göz yumdun bunlara. Geriye ne kaldı ki sonra? Ne için, kim için uğraşıyordum? Aşk? Sevgi? Sen hepsini mahvettikten sonra bile mi?
Kalbimi çok kırdın, Park Jimin. En çok kırılışımı bilip de susman yaraladı beni. Ancak söylediğim gibi, sorun değil. Ben iyileşirim, bir kez kapıyı ardımdan kapattığımda geri dönmek için bir kapı olmayacak nasıl olsa."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
