sana oppa diye seslenmem gerektiğini biliyorum, ama o kadar içimden gelmiyor ki bunu yapmak... En azından kimsenin görmeyeceği bu satırlara yazarken direkt adınla seslenmek istiyorum sana.
Bana derslerimde yardımcı olmak için evime gelmeyi ilk teklif ettiğinde kulaklarıma inanamamıştım. Aramızdaki yaş farkı nedeniyle beni bir kardeşten öte görmediğini anlamayacak kadar aptal değilim elbette, ama her ne zaman bir yerde sana rastlasam aklım başından uçuyor gibi hissettiğimden midir nedir, senin de bana, benim sana baktığım gibi bakmanı istedim hep. Kafamda bir hayal uyandırdım ve buna inandım. Çünkü sen, her genç kızın rüyalarından fırlayan mükemmel bir erkek örneği gibisin. Tıp fakültesini dereceyle kazanman bir yana, eşsiz espri yeteneğin ve kriz anlarında önerdiğin çözümlerle ne kadar zeki bir adam olduğundan tüm şehir haberdar. Pahalı dergi kapaklarına ait gibi görünen bebeksi suratından bahsetmeme gerek bile yok bence. Anneler arasında da oldukça popüler, bekar bir erkek olarak bilinirken dört duvarın içinde yaşadığım buhran dönemimde sana kapılmaktan alıkoyamadım işte kendimi.
Suçlayabilir misin beni?
Ben seni hiçbir zaman suçlayamam, fakat. Sana aşık olduğumu söylediğim anda yüzünde oluşan şaşkınlığı görür görmez anladım bunu. Ne diyeceğini bilemezcesine mahcubiyetle dolan gözlerini kaçırdığında, içimde kendi kendime kapatmam gereken yeni bir yaraydın o an. Derslerimizi sonlandırdığında ise, çoktan kabuk bağlamıştın."
note: iki yıl sonra düğününe katılmak biraz trajikomikti, ama mutlu olduğun için mutluyum:)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
