Gallavich // one shots

apartment 402

Biliyorum, biliyorum çok uzun zaman oldu ama selam!

Hataları ve sanki geçiştirilmiş gibi hissini umursamayın lütfen ♡♡♡

Kaçar gider - Dolu Kadehi Ters Tut

***************

Kendini hiçbir yere ait hissetmiyordu. Nereye giderse gitsin, ne kadar uzakta olursa olsun kendini hiçbir yere ait hissetmiyordu. Şimdi 402 numaralı apartmandaydı. Elinde bir bıçak, mutfak tezgahının dibine oturmuş yalnızca karşısındaki duvara bakıyordu. Acaba canı çok yanmış mıdır, diye geçirdi içinden, acaba uyum sağlamaya çalışmak mı daha çok canını yakmıştı yoksa bileklerini kesmek mi? Gözleri bileklerine kaydı. Zihninde ağlama sesleri, kan ve dağılmış yüzler belirirken gözleri doldu. Bir süredir hiçbir şey hissetmemişken şimdi derinlere kadar acıya boğulmuş durumdaydı. Gözlerini kapattı, ağlamamaya çalıştı. Berbat durumdaydı. Günlerdir, haftalardır belki de aylardır bu haldeydi. Zaman kavramını düşünmeyeli çok olmuştu. Ayağa kalktı, elindeki bıçağı tezgaha bıraktı, bir ruh gibi koridordan geçerek yatak odasına geçti ve yatağına uzanmış bir başka duvarı izlemeye başladı.

Zihninde bir sürü susmayan ses vardı. En acı anıları bir plak gibi zihninde dönüyordu. Geçmişi düşünmemesi gerekmez miydi? Yoksa ölüyordu da tüm anıları yeniden mi zihninden geçiyordu? Peki ya öyleyse neden sadece en acıklılar oynuyordu? Hayatının hepsi acı dolu muydu? Şimdi bir ses öyle olmadığını haykırdı. Mavi eski bir evle birlikte, yine mavi bir çift göz tüm canlılığı ile zihninde belirmişti. Mickey'nin sesi kulaklarına doldu sanki, ondan ayrıldığı günden kalan o cümleler yankılandı zihninde. Bu kadar mı? Benden ayrılıyor musun? Gerçekten mi? Siktir. Sesindeki hüzün, gözlerindeki yaş şimdi daha da üzüyordu. Bugünden sonra mı değişmişti her şey? Bugünden sonra mı şimdiki haline ulaşmıştı? Derin bir nefes verdi.
Mickey'i düşündü. Acaba onu hiç mutlu edebilmiş miydi? Ya da şimdi mutlu muydu? Birkaç ay önce onu yanında başka birisi ile görmüştü. Rastgele bir markette alışveriş yapmaya girmişken o da ordaydı. Gözleri kısılıncaya kadar gülüyor, yanındaki ondan uzun, sarı saçlı, kaslı denebilecek vücudu olan adamdan sanki utanırcasına gözlerini kaçırıyordu. Ian'ın kalbinin üstüne yine o günkü gibi bir sıkıntı oturdu. Adam ona sarılırken hissettiği gibi kasıldı vücudu. Ian ne yaptığını bilmiyordu. Evet, Mickey'den ayrılmıştı, önündeki gözleri dolu adam onu sevdiğimi söylerken, hep yanında olacağını söylerken dalga geçercesine konuşmuştu ama derinden istediği bu değildi. Şimdi ise bunu anladığında birçok şey için geçti.

Aslına bakılırsa birçok şeyi aşabileceğini düşünmüştü ayrıldıktan sonra. Kendini şimdiden farklı hissetmese de yine de denemişti. Fiona'nın yanında çalışmıştı, Lip'in yanında üniversitede de... hatta eski bardaki işini bile almayı düşünse de, artık eski halinin olmadığını biliyordu en azından. Yine darmadağınıktı, yine çökmüştü. Tam o sırada hayatına Caleb girdi. Caleb.... Ne de güzeldi değil mi başlar? Mickey ile asla yapamadığı şeyleri yapıyor, sokakta onu öpüyor, elini tutuyor, randevuya çıkıyor... Onun sayesinde sonunda istediği işi bile yapıyordu, hayat kurtarıyordu.. Gerçekten nasıl olmuştu da böyleydi şu an? O normal günlerine geri dönebilir miydi? Mutluymuş gibi hissettiği?

Yatağında doğruldu ve solundaki büyük camdan dışarıya baktı. Cama sertçe vuran yağmur damlaları ve gri hava içindeki karanlığı daha çok besliyordu.
Caleb'in onu 'aldatmasından' sonrasını düşündü. Kullandığı ilaçlar her geçen gün onu daha da çok kötü hissettirirken yine iyiymiş numarası yapıyordu. Kırılma noktası ne zamandı? Aklına iş yerinden onu eve dinlenmek göndermeleri geldi. Sorun yaptığı bir hataydı ve bipolar olduğu için onu eve yollamışlardı. Tek bir hatada mı? Ian kendini öyle  öfkeli ve kırgın hissetmişti ki.. Bundan bıkmıştı. Günlerdir uyuyamıyor sanki manic dönemine girecek gibi hissediyordu ama bunu hiçbir zaman hissetmezdi... İlaçlarının dozunu arttırmasının gerektiğini biliyordu ama öyle çok istemiyordu ki bunu... Açıkçası o saniye yanında yapmasını söyleyecek kimse yoktu. Hiç düşünmeden ilaçları artık göremeyeceği bir yere koydu ve işte o an her şey daha da farklılaştı.