UNTIL WHEN [COMPLETED]

Chapter 28: Hope

Paolo's POV

8 long years Samantha? 8 long years, Ive been waiting for you! Until now, I dont know where are you? If how are you? If you are okay? When will I see you? I Badly missed you!

Yan lang ang mga nasasabi ko sa isip ko habang hawak hawak ang litrato niya at umiiyak. Dont call me gay because you know Im not! I hate my emotions! I cany f*cking control it! Alam kong ang buong akala ni Kyla e naka move on na ako at di ko na siya iniisip pa. Pero this damn Hope in my heart! Im so stupid! Im a jerk! Paano ko nagagawang saktan ang walang ibang ginawa kundi ang mahalin ako!

Yes I know I still love Samantha! Kaya nga hanggang ngayon andito pa din ako, nag aantay sa kanya kahit di ko alam kung saan siya i kung buhay paba siya? Hanggang kailan ba Samantha?

I didnt love anyone except you! Pero nasaan ka? Baliw na talaga ako! Kinakausap ang sarili ko habang umiiyak! Ganito naman ang mga lalake hindi ba, ang galing mag tago ng emosyon at nararamdan pag may kaharap pero kapag sila lang mag isa mas malambot pa ang emosyon nila kesa sa babae. Nagulat ako ng tumunog ang phone ko.

Pinunas ko ang luha ko tsaka tiningnan ko kung sino ang tumatawag. Si Kyla pala. Sinagot ko na.

"H-hello?" Sabi ko.

"Hello Boyfie. Nagbake ako ng cake, gusto sana kitang hatidan okay lang ba?" Mukang ang saya saya niya sa tono ng boses niya. Napaka gago ko para saktan siya.

"Ah Hello?" Sabi niya ulit

"Uhm. Oo naman, ha-ha sige" Sabi ko sabay pilit na tawa.

"Okay lang naman saakin kung busy ka. Just tell me. May next time pa naman e" Sabi niya. Alam kong malungkot to.

"O-okay. ' Sabi ko tsaka ibinaba ang phone. Ako nalang ang susurpresa sa kanya.

Nag bihis na ako at saka lumabas ng condo..

**