Ay selam. Sadece iki gün boyunca yeni bölüm atmadım ama sürekli yb yb mesajları geldi. Yb demeyin, yeni bölüm diyin. Benim gibi gereksiz özgüven sahibi ve kaba biri olmayın. (Bana stalker diyenler utanır mı, sanmam)
Bu bölümü yarım bırakmak zorunda kaldım çünkü eğer yazarsam, uzarda uzar ve 4-5k yı bulurdu. Bu yüzden, neden burada kestin diye söylendiğiniziduymıyayım.
Ayrıca daha önce hiç omegaverse okumamış birileri buraya gelip duyar kasıyor, arkadaşlar omegaverse lgbt ağırlıklı bir kurgu dünyası. Burada omegalar erkek de olabilir. Yani kadın ve erkek diye cinsiyetler önemli değil. O yüzden hard sevmiyorsanız okumazsınız çünkü burada Jungkook'un kurdunun karakteri belli🤷🏼♀️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ahhh, Roseanne." Hırıltılarla yanan boğazımın ağrısını görmezden gelerek, canımın acısının yanında bir hiç olan bu inlemeleri devam ettiriyordum.
Yanıyordum. Vücuduma çakılan hayali çakmak ile cayır cayır yanıyordum.
Dilimde tüy bitmişti, adını inlemekten sıkılmadığım kadını zikretmekten ama hala olurunu iple çektiğim o doruğa ulaşamamıştım.
Kurdum çıldırmak üzereydi. Gücüyle böbürlenen, hükmüyle övünen kurdum, kendisine gelmeyen omegası için çıldırıyordu.
Öyle şeyleri zihnime sokuyordu ki kurdum, yapmasam içimde kalacak, yapsam Roseanne benden tiksinecek. Oysaki omegasına ihtiyacı olan alfamın tek suçu artık bu dayanılmaz acıya katlanamıyor oluşuydu.
'Tut getir omeganı buraya!" Acı içinde kıvransa bile, baskınlığını her şeyden öte koruyordu. 'Mahvet onu, bize yalvarmasını sağla.' işte böyleydi içimdeki arlanmaz kurt. Kendini tatmin edeceği tek şey, Roseanne'nın kendisine muhtaç dolu yakarışları olurdu.
O yakarışları duymadan beni rahat bırakmayacaktı. Öleyazıyordum burada ama o tatmin olmayı istiyordu.
Elimle çepeçevre sardığım aletimi, yüksek bir hızla çekip dururken bu hiçbir işe yaramıyordu. Belki yanıyordum ama içinde bulunmak için delirdiğim bir sıcaklık vardı. Bu sıcaklığı bana bahşedecek tek kişi, omegamdı.
Ama o bana karşı inanılmaz bir nefret ile yaklaşıyordu. Güvenmiyordu, sevmiyordu, korkuyordu benden. Onu dünya üzerinde koruyabilecek tek kişiden korkuyordu.
"Lanet olsun sana Roseanne!" Bu acıya, bu sürünüşe katlanamıyordum. Güçlü olmak bir işe yaramıyordu. Kızışmaların en sertini yaşıyordum ve ben bu haldeyken zor dayanıyorsam, Roseanne inada bindirdiği kararları ile asla beni yanına çağırmayıp bitap düşecekti.
Kabul etmiyordu ama birbirimize olan ihtiyaçlarımız bir gerçekti. O gül kokulu eşsiz feromonlarını tüm gün soluyup, mühür yerinde dişlerimi gezdirmek için uyuşuyordu her bir yanım. Bu nasıl bir duyguydu?
