Orman'da, ıssız agacların arasından korkusuzca geçip arkasından gelen caninin onu yakalama korkusuyla başlamıştı herşey.
Ve bunun bir başlangıçtan ibaret olmadığını bilmeyen genç kızın soluksuz koşmasıyla devam ediyordu.
Onu duraksatan silüeti gör...
LÜTFEN bölümleri sadece BİR kişinin yazmadığını unutmayın. - Ela
İyi okumalar... ⚜️⚜️⚜️
BÖLÜM İKİ: YİYECEK ⚜️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bana doğru adım attığında geriye doğru adım attım. Ben gittim, o geldi. Sırtım artık bir ağaca değdiğinde durdum. Artık ne olacaksa olsun diyip Başaramadığı mı kabullenip, Bu sefer sonum geldi dedim.
"Baba." dedim korkak ve alçak sesimle. Karşımdaki süliet sesi duyduğunda durdu. Babamın şimdiye kadar beni saçımdan tutup sürüklemesi gerekmiyordu? Elbette gerekmiyordu. Ama bu babamca öyleydi.
Sisli ormanda tek sesin kalbimin atışı olduğunu düşündüm kısa bir an. Nefes almayı kesmiş sadece olacaklara odaklanmıştım.
Kalbim az daha hızlı atarsa ağaçlar yerinden sökülecek, yer ayağımızın altında güçlü bir biçimde çatlayacaktı.
Karşımda tanımadığım adamdan uzaklaşıp gitmek için adım attığım da karşıma geçti.
Süliet bana elini uzatarak "sakin ol." dedi. Bu, bu babamın sesi değildi. Sesi biraz hırıltılı ama beni korkutmak istemez gibiydi. Hayatımda duyduğum en sakin ve yatıştırıcı ses şekliydi.
Yavaşca bana yaklaştı. İşaret parmağını dudaklarının üstüne koymuş 'sus' anlamında "şşşş" diyerek geliyordu.
İçime kaçan sesimi aradım kısa bir süre. Sanırım o da kalbimin tüm dünyaya yetecek kadar ses yaptığının farkında olduğundan gitmişti.
"Ormanda ne işin var?" dedi. Sesi yumuşaktı. Bir insanın sesi hem bu kadar sakinleştirip hemde nasıl bu kadar korkutabilirdi?
Sanki... Öksürse sesindeki pürüz gidecekti.
"B-Ben." dedim. Evet, ben. Ben işte ya! İnsanım, nefes almayı tercih ederim, kalbim son derecede hızlı atar! Ben yani ben!
"Sen?" dedi sorgular biçimde. Bir yandan beni inceliyor bir yandan konuşmaya çalışıyordu.
"B-Ben y-yolumu kaybettim." dedim zar-zor çıkan sesimle. Sanki sesim duyulsa buhar olacak gibiydim.
"Yolunu bu kadar kaybetmen imkansız. Tellerdeki koskoca 'Girilmesi tehlikeli ve yasaktır!' tabelasını görmedin mi?" dedi. Sesi hala sakindi. Sakin ama tehlikeli.
"G-görmedim. Ben buradan nasıl çıkabilirim? Gitmeliyim." dedim etrafıma tekrar göz atıp.
Karanlık sisli ormanda tanımadığım bir adam ile yalnızdım. Evet adamla! Korkum eğer bir ışık olsaydı ölmeden önce o görülen bir beyaz ışık varya! O ışıktan da beyaz olurdu tüm Dünya.
