*Düzenleniyor
Beyaz hayaller . Gerçek nedir?
Gerçek onu değiştiremeyeceğiniz , yalanlarınıza itemeyeceğiniz ve asla kaçamayacağınız bir kavramdır . İşte ben tam da bu kavramda yerle bir oldum .
Kaçmak .
Kaçmak kulağa hoş gelsede yorucu bir kavramdı...
Nereden başlayayım nasıl başlayayım bilmiyorum açıkçası , o kadar uzun bir zaman oldu ki sizinle konuşmayalı içimdekileri yazıya dökmeyeli. Karantina gibi zor bir süreçte kendime ait çok fazla zaman edindim , sizi çok özlemiştim ve o kadar zamandan sonra geri dönüp tekrar yazmayı delicesine istemiştim ama bir türlü buna cesaret edemeyip vazgeçmiştim.
Uzun bir süreden sonra baş belanız geldi ve bu süreçte değişen tek şey ben değil yazış tarzım ve betimlemelerim de çok değişti. Eski yazılarımı okuduğumda suratımda tatlı bir tebessüm oluşsa da biliyorum yeterli gelmediğini , kendimi daha çok geliştireceğim ve size daha güzel şeyler sunmak için elimden geleni yapacağım umarım bu yolda benimle birlikte olur ve desteklerinizi ihmal etmezsiniz.❤️
Diğer bir konu ise başka bir kurguyla karşınıza gelmek istemem , bölümler biriktiğinde yayınlamaya başlayacağım bu kurguyu çünkü size artık elimden geldiğince daha fazla bölüm vermek ve yarım bırakmak istemiyorum. Aşağıya kitaptan kısa bir kısım bırakacağım umarım beğenirsiniz. Uzun süredir yazdığım kurgu olduğu için heyecanlıyım.
KÜLLERİN İÇİNDEN
Kafamı çevirdiğim de göz göze geldik , kanla kaplanmış yüzü ay ışığında parlarken geriye doğru bir adım attım.
O da bende farkındaydık bazı şeylerin.Oyunla birlikte yerle bir olmuş hayatlarımızın , içi çürümüş bedenelerimizin.
Bedenimin titremesini bile kontrol edemiyorken ona yaklaşmamın bir anlamı yoktu.
Çığlıkların yankılandığı bu ormanı cehenneme çevirmemişçesine sakindi , kendi cehennemini kendi yaratmıştı.
Kafamı ellerimin arasına alıp hafifçe eğildim.
"Korktun mu?"
Sesini duyduğumda bir anlığına duraksadım , korkmayacağımı bilmesine rağmen bu soruyu sormuştu.
"Hayır."
Eli yavaşça omzuma dokunduğunda ilk başta irkilsemde hiçbir tepki vermedim.
"Ama titriyorsun."
Kafamı kaldırıp ona doğru döndüğümde dikkatlice beni izlemeye başladı.
"Bedenimin aklıma uymadığı anlar var."
Senin etrafındayken aklımı yitirircesine bedenimin bana ihanet ettiği anlar var.
Omzumdaki elini kaldırıp yanağıma dokundu bu sefer , mavi gözleri her zamankinden daha yorgun ve kaybolmuş hissettiyordu.
"Sevdiğin bir şeye değer vermek için sabra ihtiyacın olmasına rağmen , neden tanrı insanları sevdikleri şeyler için sabredemeyecek şekilde yarattı?"
Aşağı inin fotoğraflar var👩❤️💋👩
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
