Şarkıyı dinlemeyi unutmayın🙇🏻♀️
KARADUL
Gözlerim kendiliğinden koca odanın içinde gezinmeye başladı , dikkatlice duvarları incelerken üst taraftaki küçük pencere gözüme çarpıverdi.
Kollarımı küvetin iki yanına dayayıp ayağa kalktım. Alex'in daha demin yere attığı beyaz elbiseyi aceleyle üzerime geçirip , pencereye biraz daha yaklaştım. Ona uzanmam için oldukça yüksekteydi ama ilk defa uzanmak istedim.
Özgürlüğe açılan o yolda bir kuş olup uçmak istedim.
Hiçkimseye bağlı olmadan özgürce yaşamayı diledim.
Özgür olmak istedim.
Saçlarımı geriye ittirip derince bir iç geçirdim. Odanın ilerisindeki beyaz komidini gördüğüm gözlerim irice açıldı.
Komidini eğer pencerenin önüne ittirebilseydim bu yerden çıkabilirdim , her şeyi ardımda bırakabilirdim.
Koşarak komidini ittirmeye başladım , öylesine ağırdı ki tüm gücümü kullanmama rağmen yerinden çok az ilerletebilmiştim. Şuan da bu noktadan sonra vazgeçemezdim.
Gerekirse tırnaklarımı söke söke bu komidini pencerenin önüne ittirecektim ama bunu bir şekilde yapacaktım.
Aradan ne kadar zaman geçtiğinin bile farkına varmadan komidini pencerenin önüne ittirmeyi başarmıştım.
Başımdan damlayan terleri elimin tersiyle yavaşça silip , komidinin üzerine çıktım.
Dış dünyayla aramda sadece bir pencere varken içimi kaplayan belli belirsiz heyecandan ellerim titremeye başladı.
Pencereyi ne kadar denersem deneyeyim bir türlü açılmıyordu. Derin derin nefes alıp , elimi yumruk yaptığımda içimden geriye doğru saymaya başladım.
1...2....3
Pencerenin kırılmasıyla beraber , elimi kesen cam parçalarıyla içimden tiz bir çığlık attım. Kanlar parmaklarımın arasından süzülürken aldırış etmeyip bedenimi küçük pencereden içeri soktum.
Daha fazla vaktim olmayacaktı ya şimdi kurtulacaktım ya da ellerinde bir kukla haline gelecektim.
Kendimi zorla ittirip yere düştüğümde etrafıma bakındım. Güneş ışığı suratıma vururken yavaşça gözlerimi kırpıştırdım.
Bedenimdeki son gücümle ayağa kalkıp koşmaya başladım. Orada olmadığımı anlamaları çok uzun sürmeyecekti ve yeterince zaman kaybetmiştim bile.
Yere her bastığımda ayaklarıma batan cam parçalarıyla ağzımdan bir inilti çıkıyor ve ağaçların arasından geçmeye devam ediyordum.
Vampir olduğum için iyileşmesi çok uzun sürmeyecekti ama hızlı iyileşiyor diye acısı da yok olmuyordu.
Acısı her yere bastığımda devamlı kendini hatırlatmaya devam ediyordu.
Ivan
Seni özledim
Korkuyorum ben o kadar çok korkuyorum ki , evim bile olmayan bir yere dönmeye çalışmak aptallık mı?Tek bir sözle aklımın karışmasına izin vermek doğru muydu?
Beni dönüştüren , bu bataklığa ittirip nefessiz kalana dek ölmemi bekleyen oradan biri miydi? Her şey o kadar fazlaydı ki.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Dönüşüm
Vampiros*Düzenleniyor Beyaz hayaller . Gerçek nedir? Gerçek onu değiştiremeyeceğiniz , yalanlarınıza itemeyeceğiniz ve asla kaçamayacağınız bir kavramdır . İşte ben tam da bu kavramda yerle bir oldum . Kaçmak . Kaçmak kulağa hoş gelsede yorucu bir kavramdı...
