Bir Aşkın Izdırabı

Acıyorum.

Acıyorum ama bu öyle fiziksel bir acıma değil. Daha çok ruhsal bir acıma. 

Kendime acıyorum,  gülerken bile ıslak bakan gözlerime acıyorum,  mutluluk nedir bilmeyen yüreğime acıyorum....

Her gün gizlice gözyaşı dökerek yastığımı ıslatmama acıyorum..

Her Allahın günü ölmeyi dilediğim  halde ölmememe acıyorum...

Hastalıklı ve çelimsiz bir bedene sahip olamama acıyorum.  Bedenimde kendine yuva kuran hastalıklara bile acıyorum.  O kadar çok acıyorum ki kendime başkasına acıyacak ne mecalim kalıyor ne halim nede zamanım,  beni sevmeyen bir aileye sahip olmama acıyorum,  acıyorum işte....

bir kadın kendine bu kadar acır mı demeyin açıyormuş işte.  Ve bir kadın en çokta kendine acıyorumuş en çok kendime acımama acıyorum..

Her Allahın günü bir sevgi hayali kurmama acıyorum  ... Sımsıkı kapatıyorum gözlerimi ve bir sevgi Hayal ediyorum gözlerimi açmaya korkuyorum , biliyorum açarsam eğer gördüklerimin sadece zihnimin bir hayali olduğunu anlarım... En çokta bütün bunları gizlice yaşamama acıyorum.... Tıpkı acıdığım daha bir çok şey olduğu gibi.  

Bir kadın kendine acıyınca nefret ediyor yaşamaktan çevresindekilerini de yoruyor ve üzüyor.....

Ve bir kadın acıyınca kendine son buluyor umutlar, maviden kan kırmızısına dönüyor gökyüzü o kadının içindeki cesetleri müjdelercesine ... ama katil hep o kendine acıyan kadın olarak kalıyor. 

Bir kadını kendine acındırarak kendi katili etmeyin çünkü o kadın gün gelir sizin umutlarınızn katili olur ....