Serkan:karım karımı buraya getirmişler eda bolat
Danışman: evet şu an ameliyathanede eksi birinci kat
Koşarak ameliyathaneye gitmişlerdi peri seyfi ve pırılla kalmıştı poyrazla oynasın olayları hissetmesin diye evde bırakmışlardı kapının önüne geldiler ve beklemeye başladılar koşarak kan getirip götüren hemşirelere edanın durumunu soruyor ağızlarından tek kelime alamıyorlardı serkan çaresizlikten korkudan çıldırmak üzereydi yapabildiği tek şey ise ağlamaktı elinden başka bir şey gelmiyordu beş saat süren ameliyatın ardından doktor çıkmıştı hemen yanına koştular
Serkan:doktor karım iyi değil mi nolur iyi olduğunu söyle
Doktor:üzgünüm şu an size vereceğim tek iyi haber yaşıyor olması buraya geldiğinde bilinci kapalıydı beyin kanamasını kontrol altına aldık ama hala herhangi bir tepki vermiyor ışığa duyarlılık göstermiyor bu da demek oluyor ki bilinci hala kapalı ve bu kapanış altı saati geçti yani eşiniz şu an komada yapacağımız tek şey uyanmasını beklemek bu haftalar aylar sürebilir ama yılı geçerse yaşaması çok düşük bir ihtimal yoğun bakıma alıcaz ilaçlara ışığa dokunuşlara tepki vermesini beklicez her türlü duruma hazırlıklı olun
Herkes duydukları karşısında yıkılmıştı ama serkan ölmüştü sanki edasız nefes alamadığının bir kez daha farkına varmıştı elindeki o küçücük umuda tutunuyordu edanın küçücükte olsa yaşama ihtimaline onları bırakmayacağına olan inancına edanın gücüne bu umutlarıda olmasa çoktan ölmüştü zaten edasız yaşamanın ne anlamı vardı ki onun için aradan bir hafta geçmişti serkan yoğun bakım kapısından bir dakika olsun ayrılmamış günlercede ailesinin zoruyla bir kaç yudum su bir kaç lokma da yemek koymuştu ağzına neredeyse onun bu hali edadan daha çok korkutuyordu herkesi periyi görmeye bile gitmiyordu gitmeye cesareti yoktu ki ne diyecekti kızına evet belki daha küçüktü ama elbette hissedecekti annesinin yokluğunu fotoğraflarını görüp parmağıyla gösterecek ağlayacaktı serkanın bu kadarına gücü yoktu kızlar periyle ilgileniyor annesi ve babası olmadığı için çok ağlıyordu hatta çoğu zaman uyumuyordu ama bir şekilde sakinleştiriyorlardı çünkü serkana ne kadar yalvarsalarda kızını görmeye gelmiyordu edanın yanından hiç ayrılmıyordu ki yine çaresizce kapının önüne oturmuş bekliyordu artık hemşireler ve doktorlar da alışmıştı onun varlığına çünkü onlarıda dinlemiyordu başka odaya geçip uyumuyordu bile orada sabahlıyordu gerçi uyuduğu söylenirse omzuna değen el sonucu irkildi ve başını kaldırdı
Serkan:anne
Aydan: yeter artık serkan seni bu halde görmeye dayanamıyorum hepimiz üzgünüz ama kendimizi senin gibi bırakmıyoruz biz güçlü olursak eda da güçlü olur ayrıca bu olanlardan neden kızını cezalandırıyorsun o daha bebek ne suçu var
Serkan:be ben kızımı cezalandırmıyorum
Aydan:cezalandırmıyosun öyle mi o çocuk bir haftadır baba diye ağlıyor doğru düzgün uyumuyor yemiyor zaten annesinin yokluğu yeter kötü hissetmesine bi de babasınınkine ne gerek var
Serkan: ben dayanamam anne peri her edayı gösterip ağladığında ben onun bu halini seyredemem
Aydan:dayanıcaksın annen gelicek diyeceksin bizi bırakmaz diyeceksin sen hangi umuda tutunuyosan ona da umut olacaksın hem yanında sen olursan o daha güçlü olur bundan sonra kızının başında sen duracaksın anladın mı eda yokken onun ailesi sensin hem eda bir gün uyanacak ve eğer kızına böyle davrandığını onu yalnız bıraktığını duyarsa seninle bidaha asla konuşmaz hadi kalk şimdi perinin yanına gündüzleri buraya gelir yine edanın başında beklersin olur mu
Serkanın gözünden yaşlar süzülüyordu
Serkan: tamam
Birlikte eve geldiler serkan kızını çok özlemişti hemen yanına gitti ve sıkıca sarıldı peri onu görünce kocaman güldü ve o da babasına sarıldı
Peri:baba baba
Serkan: güzel kızım çok özledim seni
Bir hafta boyunca serkan geceleri kızının yanında gündüzleri de edanın yanında durmuştu doktordan izin istedi ve görmek için içeri girdi iki haftadır ağlıyor göz yaşı asla kurumuyordu
Serkan:güzelim ben geldim belki beni duymuyorsun ama eminim hissedersin sana çok güzel iki haberim var hani sürekli söyleniyordun ya bir yaşına girecek bu çocuk hala yürümüyor geç mi yürüyecek acaba diye kızımız artık yürüyo aslında tam anlamıyla yürüyo denmez tek tük adım atıyor sonra düşünce kalkıp yürümek için tekrar çabalıyor hiç pes etmiyor senin gibi çok güçlü asla vazgeçmeyen biri diğer haberime daha çok sevineceksin peri anne diyebiliyor bu zamana kadar çabaladın dedirtemedin bak senin yokluğunu anladı hemen anne demeye başladı sanırım öyle olunca hemen geleceğini düşünüyor fotoğraflarına bakıyoruz çoğu zaman parmağıyla gösteriyor seni anne anne gel diyor o da anlıyor yokluğunu ve ben ona tek başıma yetemiyorum annen gelecek diyorum yakında yanımızda olacak diyorum nolur beni yalancı çıkarma biz sensiz yapamayız eda sen olmadan ben kendime yetemiyorum ki kızıma nasıl yetiyim nolur uyan artık bunları kendi gözünle gör kulağınla duy böyle başına gelip anlatmayım kızımızı neler yaptığını iki hafta geçti sen olmadan koskaca iki hafta nasıl geçti birde bana sor daha doğrusu geçmedi sensiz bir gün bile geçmiyor her gece rüyamda seni görüyorum kendimi balkona zor atıyorum nefesim kesiliyor sen yokken aç gözlerini tekrardan nefes ol bana ben sen olmadan yapamam kızımız annesi olmadan yapamaz
Serkan çıkmıştı odadan edanın durumunu tekrar öğrenmek için doktorun yanına gitmişti çünkü umudu hala diriydi
Serkan:doktor bey artık iyi bir şey söyleyin lütfen
Doktor: bakın serkan bey umudunuzu hiç kaybetmemeniz çok güzel ben de isterdim size iyi bir haber vermeyi ama eda hanımın durumunda bir değişiklik yok hala herhangi bir tepki vermiyor ilaçlar işe yaramıyor bilinci kapalı gönül ister ki uyansın ama uyanıp uyanmayacağını bilmiyoruz beklemekten başka yapacak bir şeyimiz yok maalesef
Serkan bu duydukları karşısında tekrardan yere çakılmıştı evet umudu diriydi ama diri olması için sebepler giderek yok oluyordu neredeyse iki haftadır tek iyi haber almıyordu eda hakkında yine yapabildiği tek şeyi yapmış edanın odasının karşısına gelmiş dizlerinin üstüne çökmüş ve göz yaşlarını serbest bırakmıştı belki de saatlerce başını hiç kaldırmadan ağlamıştı...
Yine dayanamadım ve bölüm yazdım umarım beğenirsiniz yorumlarınızı bekliyorum<3
