Büyülü Aşk

41*

Serkan:ben burada edayı beklicem uyanınca size haber veririm periyi de alıp eve gidin hadi daha fazla durmayın hastanede

Hepsi tamam demiş ve gitmişti serkan beklemeye başladı yanından ayrılamazdı çünkü her an uyanabilirdi edayı normal odaya almışlardı serkan yanına oturdu o uyanana kadar beklemeye kararlıydı çünkü fazlasıyla özlemişti sevdiği kadının gözlerindeki ışığı görmeyi saatler geçmiş ama hâlâ uyanmamıştı hissettiğini bildiği için arada onunla konuşuyordu

Serkan: başardın güzelim bak bir yıl geçti düşük bir ihtimal dediler ama sen bizden vazgeçmedin düşük bi ihtimal de olsa hayata tutundun kızını hissettin zaten periyle birlikte uyanmanı dilemiştik eğer çabucak işe yarayacağını bilsem periyi daha önce getirirdim yanına iyi ki bırakmadın beni eda ben tek başıma kızıma yetemezdim annesinin yokluğunu ona açıklayamazdım beni böyle bir acıyı nefessiz kalmayı sensiz yaşamayı öğrenmem zorunda bırakmadığın için teşekkür ederim seni çok seviyorum diyip dudağına bir öpücük bırakmıştı bu öpücük tekrardan hayat olmuştu nefes olmuştu sanki edaya  aslında uyuyan güzelin uykudan uyanması için ihtiyacı olan şey bu öpücüktü artık uyanabilirdi serkan elinin içinde hareket eden parmaklar sonucu kafasını eline çevirmişti edanın parmağını hareket ettirmesi onun bu konuşmalarına karşılıktı sanki sonra edaya döndü yavaşça açılan gözlerine odaklamıştı gözlerini gözünden yaşlar süzülmeye devam ediyor edanın gözünü tamamen açmasını bekliyordu eda dünyanın en güzel rengini bu yeşil gözleri görünce gülümsemiş  zar zor çıkan sesiyle sevgilim diyebilmişti bir yıldır burada olduğunun dışarıda neler yaşandığının farkında değildi sadece kaza anını hatırlıyordu

Serkan:güzelim tamam yorma kendini sonunda uyandın ben doktoru çağırıp geliyorum demiş edanın dudağına tekrar bir öpücük kondurup çıkmıştı eda sevdiği adamın bu halini görünce şaşırmıştı serkan fazlasıyla zayıflamış gözleri kıpkırmızı yüzü beyaz ve çökmüştü sadece olayları anlamaya çalışıyordu serkan bu kadar kısa bir sürede bu hale gelmiş olamaz gibi düşüncelerle boğuşurken doktor odaya girdi
Doktor: merhabalar eda hanım nasıl hissediyorsunuz

Eda:iyiyim sadece başım ağrıyo biraz

Doktor:baş ağrısı normal öncelikle size neden bu halde olduğunuzu olayların nasıl geliştiğini anlatayım

Eda:hatırlıyorum pasta almak için gidiyordum köpek önüme bir köpek çıktı o an çarpma korkusuyla direksiyonu nasıl kırdım bilmiyorum sonra demir bariyerlere sert bir şekilde çarptım hatırladığım son şey ise başımdaki tarifsiz ağrı ve vücudumdaki hareketsizlik sonra gözlerim kapandı zaten gerisi yok

Doktor: güzel hafızanızda herhangi bir problem yok sonra sizi hastaneye getirdiler bilinciniz kapalıydı beyin kanamasını durdurmak için ameliyathaneye aldık kanamayı durdurduk ama bilinciniz hala kapalıydı ışığa ilaca dokunuşlara tepki vermiyordunuz yani komaya girdiniz ve bir yıldır komadaydınız dün iyileşme belirtisi gösterdiniz bugün de uyandınız açıkçası hepimiz umudu kesmiştik eşiniz hariç şu an hayatta olmanız bir mucize yani düşük bir ihtimalin gerçekleşmesi