Izdırap

Buruk hayat

Ben dimitriç.
İvan dimitriç.
Hayatım sürekli arbedelerden ibaret aziz dostlarım.
Henüz 20 yaşında bir genç olmama rağmen
Kafamdaki tüm saçlar beyazladı!
Babam ve annem 5 sene önce trafik kazasında öldüler.
Ben 15 yaşında iken, kız kardeşimi doyurmak için fırından ekmek çaldım!
Moskovada bir cezaevinde 3 yıl hapis yattım,
3 yıl...
Kardeşimi o günden sonra hiç görmedim.
"Ahh katerina , ahh"
Hapisten çıkalı 2 yıl oluyor, kimse sicil kaydı olana iş vermek istemiyor.
2 ekmek çaldığım için hayatım mahvoldu!
Söyleyin bana dostlarım;suçlu ben miyim ?
Bana 2 ekmeği vermeyen bu insanlar mı ?
Bu lanet şehrin bana artık bana artık güzel gelen hiç bir şeyi kalmadı.
Hapishanede insanlar sorarlardı neden içeri girdin diye;ben utanırdım ekmek çaldım demeye, adam bıçakladım derdim.
Eğer sırf ekmek yüzünden girdiğimi bilseler beni süt çocuğu sanıp ezerlerdi.
Vardı öyle bir çocuk ,adı: nikita
Çamaşırı o yıkar,tüm gün çay dağıtırdı.
Zavallı...
Rusyanın kendisi soğuk olduğu gibi insanları da bildim bileli soğuktur.
Emekliler tüm gün gazete başında pipo içer.
Memurlar televizyon başında sergey şnurov izler ve viski yudumlar.
Kadınlar akşam yemeği için proşki veyahut pelmeni hazırlar.
Komşu, akrabalık, dayanışma gibi şeyler ruslar için tamamen soyut bir kavram olarak kalmıştı.
Ne acı...
Beni bu ülkede tutan tek şey
aziz dostlar: kardeşimi bulmak.
Onun öldüğünü, kaldığını bile bilmiyorum.
Şu kimsesiz yerde daha neler yaşayacağım
Kim bilir...