The Light in Darkness

1

- Դե, եթե կարող ես, հարվածիր:

Քմծիծաղը չէր մաքրվում Լյու Յան Յանի երեսից: Ու միայն նրանը չէր: Ինչու՞ են տղաներն այսքան թերագնահատում աղջիկներին.

- Չեմ ուզում, - չուպաչուպսը բերանում խաղացնելով ու առաջ անցնելով: Հեսսիի տրամադրությունն այսօր լավ էր, դա չէր կարող չուրախացնել:

- Այշ, Հեսսի՜, - չդիմացավ մյուս աղջնակը' Րյուջինը, - դե հարվածիր, պրծնենք, արդեն նյարդայնանում ենք:

- Ահա, էլ մի ասա, - հետ չմնաց ընկերը, որ ձեռքը գցել էր ընկերուհու ուսին: Յոնջունի սովորությունն է, իսկ Րյուջինը դեմ չէ:

- Է՜, չի կարող, - էլի Յան Յանը, - Հեսսիինը միայն գլուխ գովելն է, չէ՞, Հեսսի-ա:

Ես չգիտեմ, ինչ հարվածի մասին էր խոսքը: Գիտեմ միայն այն, որ գլուխ գովալը լավ բան չէ, միմյանց հակաճառելը նույնպես: Չես հասկանա, ու այդ հարվածն այնպես կգա, որ վեր կենալ էլ չես կարող, որ չէիր էլ սպասի: Իսկ Յանը հանկարծակիի եկավ: Չգիտեմ, թե ինչ հարվածի մասին էր, բայց երբ ոտքի ուժգին հարվածը հասավ որովայնին, այդ հարցն արդեն ոչ ոքի չէր հուզում:

Փողոցում քիչ մարդ կար, միայն վեց հոգի մի մայթում ու ևս երկուսը, երևի զույգ էին, մյուս մայթում' այս վեցից անկախ: Վեցի մեջ ընկած էր գետնին մի երիտասարդ' բռնած որովայնից ու այն սեղմելով: Նրա առջև մի աղջիկ էր, որ շարունակում էր հանգիստ չուպաչուփսը վայելել' կաբյուշոնը գլխից չգցելով: Իսկ մյուս չորսը մնացել էին շվարած: Չէ, երեքը, Լիան լավ էլ գիտեր, թե ինչ է սպասվում Յան Յանին.

- Էդպես էլ չսովորեցիր քիչ խոսելը, Լյու, Թայվանից եմ եկել, Յան Յան, - առանց քմծիծաղի, առանց լավ զգալու, սառւ դեմքի արտահայտությամբ: Հեսսին' իր ամբողջ էությամբ, - էս էլ ձեր չինական մարտարվեստը:

Հետ դարձ, առաջ է գնում: Լյուն փոշմանեց: Այնքան փոշմանեց, որ ատամները սեղմեց: Ու այդ զայրույթն ավելի մեծացավ, երբ կողքին կքանստեց Քայը' փոքր ինչ ժպտալով.

- Ձեռքդ տուր, վստահ թայվանցի:

- Ռադ եղի, - հարվածում է ձեռքին ու ինքնուրույն վեր կենում:

Իսկ հետո ուղղակի ամբողջ ճամփան, մինչև ինչ-որ խանութ, հայացքով այրում է աղջկա մեջքը: Ու նկատում, թե ինչպես է կանգ առնում' նայելով խանութին: Չնայախ բոլորն էլ նկատում են ու կանգնում նրա հետևից.

- Գումար ունե՞ք, - շրջվում է դեպի《ընկերները》: Հահ, ընկերները, բա չէ: Քիչ թե շատ Քայն էր մոտ, չնայած նա էլ իրեն հեռու էր պահում, իսկ մյուսներն ուղղակի… Ուղղակի շփվելու ու լավ ժամանակ անցկացնելու համար էին:

- Չէ, ինչի՞, - հարցրեց Լիան:

- Լավ, էստեղ սպասեք, կգամ:

Բոլորը թքած ունեին, թե ինչ կա մտքում: Որովհետև իրենց դա չի վերաբերվում: