The Light in Darkness

3

Հա, ինչ որ բան Հեսսիի ականջին շշնջում էր, որ ամեն ինչ վատ է լինելու: Երևի Նամջունի հայացքը, կամ Հոսոկի նյարդայնացած հեռանալն ու մինչ հեռանալը Հեսսիի վրա գցած հիասթափված հայացքը: Երևի բոլորը միաժամանակ: Ու հասկանում է, որ Քային էլ է կրակը գցել, որովհետև նա նույնպես հանգիստ կարող է նկատողություն ստանալ: Ու բժիշկ Քիմն էլ մի քիչ ավելի մոլորվեց Հոսոկի գնալու հետ: Բայց գլխում պտտեց հետագա գործողություններն ու մոտեցավ օրինազանց երիտասարդներին: Ձեռքերը ծալեց կրծքին, նայեց մեկ մեկին, մեկ մյուսին' չիմանալով ինչից սկսել.

- Ումի՞ց սկսեմ, - պատասխան չկա: Չէ, գլուխները չեն կախում, երբեմն ամոթ ասված հեռանում է նրանց միջից, - տղա, - նայում է Քային, - չեմ էլ ուզում իմանալ, թե ոնց ես էս ժամին ներս մտել ու հասել էստեղ: Բայց հիմա կարող ես գնալ, ցերեկը ոչ ոք չի արգելում այցելել: Էնպես որ' ավելի լավ է ցերեկը գաս:

- Անպայման, - փոքր քմծիծաղ, նայում է բեյջին ու կարդում բժշկի ազգանունը, - բժիշկ Քիմ, - հետո հայացքն ուղղում է դեպի Հեսսին' համր հարց տալով. Գնա՞, թե չէ:

Ու պատասխան գլխի դրական շարժում, հասկանում է.

- Քեզ լավ նայիր, - ասում է Հեսսիին ու էլի շրջվում դեպի Նամը, - հաջողություն, պարոն Քիմ:

- Բարի գիշեր:

Ու Քայի ոտնաձայներն էլ դանդաղ անհետանում են միջանցքում.

- Հիմա դու, - նայելով ուղիղ աչքերին: Հեսսին ավելի ամուր է բռնում հենակները, մի քիչ լարված էր, - այս ժամին ի՞նչ գործ ունես էստեղ, - դեռ լռություն, - լավ, հիմա կխնդրեի անցնես հիվանդասենյակ, - ու մի կողմ է կանգնում' թույլ տալով անցնել:

Հեսսին քիչ է մնում ֆշշացնի, բայց դե զսպում է իրեն ու առաջ անցնում: Ու անիծում անփութությունն ու ոտքը, որ աղջկան անհաջողություն բերելու համար էին ասես: Չնայած առողջ ոտքն էր, ոլորվեց մի պահ, չնայած ձեռքի հենակներին, իսկ Նամջունը ռեֆլեքսորեն առաջ նետվեց ու բռնեց ուսերից: Հոգոց, Նամջունը դանդաղ կատաղելու շեմին է, բայց զսպում է իրեն.

- Էսքան անպատասխանատվություն որտեղի՞ց, չեմ հասկանում, - հետ է վերադարձնում ձեռքերն ու գնում արդեն աղջնակի կողքով:

Մի քիչ վիրավորական էր, բայց արդարանալ չէր ցանկանում.

- Որտեղից որ պետք է, - ու վերջապես մտնում է հիվանդասենյակ' աղոթելով, որ Նամջունը շուտ դուրս գա:

- Ըստ քեզ' դա լա՞վ է, - քաշում է աթոռն ու նստում առջևում, քանի որ Հեսսին ուղղակի նստեց իր անկողնուն:

- Շատ: Ոչ ոքի չես ընտելացնում, ոչ ոքի համար պատասխանատվություն չես կրում: Վերջ, բժիշկ Քիմ: Ժամը ուշ է, ես իմ տեղում եմ, կարող եք գնալ: