The Light in Darkness

2

Հեսսին երբեք չէր մտածի, որ կարող է էսպիսի դրության մեջ հայտնվել, օգնություն խնդրել, հետո էլ շտապ օգնության մեքենայում հայտնվել՝ ուղղվելով դեպի հիվանդանոց, իսկ կողքին այն մարդը լինի, որից օգնություն է խնդրել ու ընդհանրապես չէր սպասում, որ կարող է հետը գալ: Ցավում է ոտքը, իսկ առաջին օգնությունն այն անշարժացնելն էր: Չի օգնում, անտանելի է: Ու այս թոհուբոհը նույնպես, ու չի հասկանում, թե ինչպես են հասնում հիվանդանոց:

- Բժիշկ Քիմ, - տեսնելով նրան մի հիվանդասենյակից դուրս գալիս՝ կանչում է բուժքույրերից մեկը՝ պայծառ ժպտալով ու հիվանդներին վերաբերվող թղթապանակը կրծքին սեղմելով, - ինչպե՞ս եք:

Իսկ Քիմ Նամջունը հայացքը հիվանդասենյակներից ուղղում է դեպի ձայնը.

- Յոնսոն-շի, - թույլ ժպտալով, - օրվա մեջ երրորդ անգամն ես հարցնում: Լավ եմ:

- Օյ, ճիշտ է, - իբրև ամաչելով:

- Իսկ այն հիվանդասենյակի աղջկան նո՞ր են բերել, - մատնանշելով մի քիչ հետևում գտնվող հիվանդասենյակը:

- Օհ, ճիշտ է, - ոգևորվեց, - մի կես ժամ կլինի: Ոտքն է կոտրվել: Ռենտգենն արվել է, հիմա գիպս է դրված:

- Մտնե՞նք:

- Մտնենք, - ուսերը թոթվելով:

Քիմ Նամջունը անգամ եթե չհարցներ, մտնելու էր: Բոլորի մոտ, անպայման, սովորություն էր բոլորի մոտ մտնելը:

Առաջինը ինքն է հիվանդասենյակ մտնում՝ տեսնելով աղջնակին ձեռքը աչքերին դրած, շրթունքն էլ կրծելիս: Նայում է ոտքին, հետո կանգնում կողքին.

- Բարև Ձեզ, - ժպտում է՝ իր վրա գրավելով աղջկա ուշադրությունը:

Գիտե՞ք, Գալիլեո Գալիլեյն առաջիններից է եղել, որ խոսել է աշխարհի գնդաձևության մասին: Եվ միևնույնն է, այն կլոր է: Հետո նրան այրել են: Ինչու՞ են այրել, եթե հիմա այս երկուսն էլ համոզվեցին այդ փաստի մեջ: Նամջունի ժպիտն իջավ շութերից, իսկ աղջնակը կիտեց հոնքերը.

- Բարև Ձեզ:

- Սա, - աչքերով ցույց տալով ոտքը, իսկ Հեսսին հեռացնում է հայացքը, - երևի նույն համարձակության արդյունքն է, - մի տեսակ վստահ է իր ասածի մեջ:

Ու պատասխան չի ստանում՝ համոզվելով սեփական խոսքերի մեջ: Հետո բժիշկ Քիմը շրջվում է դեպի բուժքույրը՝ թեթև ժպտալով.

- Կարո՞ղ եք մեզ մենակ թողնել:

Մի պահ Յոնսոնը մոլորվում է, չէր սպասում.

- Հա…ա, իհարկե:

Ու նրա քայլերը կորչում են միջանցքում: Բժիշկ Քիմը հայացքն ուղղում է դեպի աղջնակը: Սփրտնած է, կիտում է հոնքերը, կարճ հայացք գցում ոտքին, հետո էլի դեմքին: Չի հասկանում, բայց տարօրինակ է.