Երբ հանկարծ քեզ անհամարձակ զգաս, իմացիր, որ Հեսսոնն ու Հոսոկը գիշերը միասին են հերթափոխի եղել: Շատ էլ չէր դրությունը լարված, որովհետև գրեթե չեն հասցրել զրուցել: Երկու բարդ պացիենտ են ունեցել, երրորդն էլ, մի երեխա, քնի մեջ ծանր զառանցել է: Իսկ աշխատանքային գիշերվա մյուս մասը կիսաքուն, կիսաարթուն վիճակով են անց կացրել: Իսկ երբ Չոն Հոսոկը զգաց, թե ինչպես է Հեսոնը հոգնած ու քնելուն կարոտ, թույլ տվեց պառկել իր աշխատասենյակի բազմոցին: Միակ անհարմար պահն էր, որը Հոսոկն անց էր կացնում թեթև, իսկ Հեսոնը դեռ շատ է կարմրելու:
Մանավանդ այն ժամանակ, երբ առավոտյան Նամջունը մտնի ընկերոջ աշխատասենյակ ու տեսնի առաջինը Հեսոնին' բազմոցին պառկած-քնած, ու հետո Հոսոկին' իր աշխատանքային պտտվող աթոռին քնած:
Չի զարմանում, մի թեթև լուռ ծիծաղում է ու դուրս գալիս' նպատակ ունենալով հետո մտնել: Հիմա թող հանգստանան, համ էլ պահն ավելի անհարմար կլիներ:
Ուղղակի նա Նամջունն է, միամիտ դուռը «ծանր» փակեց, ինչն էլ արթնացրեց Հեսոնին: Սկզբում մշուշոտ շուրջը նայեց, հետո նստեց տեղում' նկատելով «սոնբեին» ու... վարդագունելով, ինչպես միշտ: Անձայն վեր է կենում ու դեպի դուռը գնում' միայնակ թողնելու համար, բայց ընդհանրապես չէր էլ մտածի, որ Չոն Հոսոկն արթուն է.
- Այդ ու՞ր, - ու Հեսոնը տեղում քարանում է:
Մեջքով կանգնած:
Խորը շունչ, շրջվում է դեպի տղամարդը, ով տեղից արդեն վեր է կացել ու շարժվում էր դեպի օրիորդը.
- Դե... տու՞ն...
Ու Չոն Հոսոկն ուղղակի խլում է նրա օդը: Ուղղակի գրկում իրանից ու դունչը խորտակում պարանոցում: Հա, Քան Հեսոնը մոռանում է ճիշտ շնչելու մասին.
- Սոնբե՞...
- Էդ սոնբեն ու «դուքը», աղաչում եմ, մենակ աշխատանքի ժամանակ կասես, - ու երկուսն էլ լռեցին:
Բայց Չոն Հոսոկը պիտի հիշեցնի: Ավելի շուտ' տեղ հասցնի, վերջնական.
- Հասկանում ես, չէ՞, որ մենք արդեն հանդիպում ենք, - աչքերին նայելով: Համ էլ ժպտալով, մի քիչ, մի քիչ էլ խորամանկ:
Մի քիչ էլ վարդագույնը նկատելով.
- Դե... հա՞, - հարցնում է ու գլխի դրական շարժում ստանում, - հա, - վստահ, բայց ոչ լիարժեք:
- Դե ուրեմն էսօր ժամադրության ես, - ու հեռացավ աղջկանից, որպեսզի խալաթը հանի:
- Բայց... – հիմա շատ կարևոր արտահայտություն կհնչի, - բա հանգստանա՞լը, - մի քիչ հետո էլ, - քնե՞լը:
Հոսոկը կիտեց հոնքերն ու մի քիչ մոտեցավ' ձեռքերը կրծքին ծալելով.
- Քնե՞լն է կարևոր, թե՞ ժամադրությունը:
ВЫ ЧИТАЕТЕ
The Light in Darkness
Fanfiction- Թույլ կտա՞ս հետդ պայքարել։ - Բժիշկ Քիմ, ինձ օգնություն պետք չէ...