The Light in Darkness

6

Նամջունը լուրջ է, գտնվում է Հեսսիի հիվանդասենյակում ու կարգավորում է սարքավորումները. լարեր, անթոներ: Ու Հեսսին է նայում լարված այդ ամենին' մտածելով անօգուտ փախուստի մասին:

Վախենում է.

- Դեռևս շաբաթը երկու անգամ էսպիսի մաքրումներ կլինեն, դու գտնվում ես վերականգնողական փուլում, - ավարտեց, հոգոց հանեց' նայելով վախեցած աչքերին ու նստեց կողքին, հենց մահճակալին... առաջին անգամ առաջին օրվանից հետո, - ամեն ինչ լավ է, մի վախեցիր:

- Հետ դարձի ճանապարհ չունե՞մ, – ասես չլսելով բժշկի խոսքերը, ասես լսելով միայն վախի բղավոցները, որոնք խլացրել էին ականջները:

- Չսկսած հանձնվու՞մ ես, – թույլ քմծիծաղ, - չկա, հաղթանակի համար պայքարել է պետք: Դո՞ւ չէիր ասում, որ ես եմ ստորագրում: Ուրեմն մտածելու ոչինչ չունես:

- Ես հիմա կլինեմ էգոիստ, - երկրորդ անգամ բացահայտում է իրեն Հեսսին, ու դա Նամջունին դուր է գալիս, - ու կպահանջեմ, որ խոստանաս մի բան...

- Հնարավորության սահմանում, - ազնվորեն ասաց:

- Խոստացիր, որ ամեն ինչ լավ է լինելու:

- Դու ինձ չե՞ս վստահում, – մի հոնքը վեր բարձրացնելով:

- Ես դեռ չեմ հասցրել զայրանալ Քայի վերաբերյալ որոշման համար, էնպես որ խոստացիր, պարոն Քիմ:

- Խոստանում եմ, խոստանում եմ, - ու վեր է կենում ժպիտով:

Ուղղակի մի քիչ լարված ժպիտով, սակայն Հեսսին հեչ էլ չնկատեց.

- Ինչ էլ մտերմացել եք, - Նամջունը հայտնվում է ընկերոջ ուշադիր հայացքի ներքո' սենյակից դուրս գալով:

Իսկ Նամջունն ուղղակի հիշում է' ձեռքն ընկերոջ ուսը գցելով ու միջանցքով քայլելով, սակայն հիշելով, որ տասնհինգ րոպե հետո պիտի էլի գա ստուգելու.

- Հյոն, ուսանողական տարիները հիշեցի:

- Ինչ էլ հիշելու բան ես գտել:

- Հա, լուրջ: Օրինակ' նորություն չկար, որ չիմանայիր: Ոնցոր իմ հարևան տիկին Բոնմունը լինեիր, բայց բան չի փոխվել:

- Այ դու... – ու ձեռքն է բարձրացնում, որ հարվածի, բայց չի հասցնում:

- Բժիշկ Չոն, - առջևում հայտնվում է Հեսոնն իր սովորական ակնոցներով, բայց անսովոր սառը տոնով: Նամջունը ձեռքը վերցնում է ընկերոջ ուսից:

Իդեպ:

Իսկ ու՞ր է ավանդական «սոնբեն».

- Նոր պացիենտ ունեք, - ու տվյալների թերթիկն է տալիս: