4

115 7 8
                                    

- Հոդոնին տեղափոխում են:

Տագնապը մեծացավ, իսկ սենյակում երկու վայրկյան անց մարդ չմնաց: Երկու բժիշկն էլ… Երեքն էլ դուրս եկան՝ ճշտելու համար, թե ինչ է կատարվում: Իսկ երբ տեսան տղայի հիվանդասենյակից դուրս եկող ծնողներին, որոնք սայլակի վրա դուրս էին բերում իրենց տղային, ավելի բորբոքվեցին: Չէ, դուրս էր բերում մայրը, իսկ հայրը չգիտեր ինչ անել: Եթե կինը մի բան որոշել է, հաստատ ոչ ոք չի կարող նրան ետ պահել այդ մտքից, այդ պատճառով էլ լռում է: Չէ, բոլորը չբորբոքվեցին: Նամջունը հանգիստ էր, Հեսոնն ուղղակի լարված ու անհանգիստ, իսկ այ Չոն Հոսոկը հաստատ բորբոքված էր: Ու նրանց էին նայում երբեմն անցնող բժիշկներն ու բուժքույրերը, պացիենտները նույնպես: Անգամ Հեսսին, որ ձայներից էր դուրս եկել ու հետևում էր իր հիվանդասենյակի դռների մոտ.

- Ի՞նչ եք անում, տիկի՛ն, - առաջինը Հոսոկը չդիմացավ:

Իսկ ամուսիններն իրենց հայացքները գցեցին բժիշկների վրա. Մի հայացքը տանջված, բայց հանգիստ, մյուսը' տանջված, բայց պայքարելու պատրաստական.

- Մենք տեղափոխում ենք Հոդոնին:

- Բայց…

- Հոսոկ, - հիշեցնում է իր մասին Նամջունն ու կտրում նրա խոսքը: Հիմա էլ անցնում է կնոջը, - Ձեր ընտրությունն է, տիկին: Բայց, էդպես էլ չհասկացաք. Մենք Ձեր երեխային միայն լավն ենք ցանկանում ու մեր պարտքը կատարում: Գիտեմ, որ Ձեզ համար դժվար է, բայց մի հարց. Արդյո՞ք հանգիստ կլինեք ու հեշտ կլինի՝ տեղափոխելով նրան այլ հիվանդանոց:

Ոչ ոք չհասցրեց ոչինչ պատասխանել Նամջունին, որովհետև Հոդոնն էլ ցանկացավ հիշեցնել իր մասին: Սայլակին նստած մի քիչ սփրթնած տարրական դպրոցականի հասակի տղան խելացի էր իր տարիքի համեմատ.

- Օմմա, - ու մայրը կտրուկ կքանստեց՝ անհանգիստ նայելով տղայի աչքերի մեջ:

- Հա, տղաս, ինչ որ բա՞ն ես ուզում: Ի՞նչ եղավ:

- Կարո՞ղ ես պայուսակս տալ:

Ու մոր փոխարեն այն դեպի որդին պարզեց հայրը: Իսկ Հոդոնն ինչ որ իր հանեց պայուսակից: Այն սպիտակ էր, ու մինչև լիարժեք չերևաց, պարզ չդարցավ ոչ ոքի.

- Հեսոն նունա, - նայում է ուղիղ աչքերի մեջ: Այն աչքերի, որ սպառնում էին խոնավանալ: Հեսոնը երբեք այսքան էմոցիոնալ չի եղել:

Հոսոկը ձեռքը դնում է նրա մեջքին ու նուրբ հրում առաջ, դեպի տղուկը: Իսկ Հեսոնը նույնպես կքանստում է, իսկ մայրն արդեն կանգնած հետևում.

- Չզայրանաս, ես էի գրիչդ վերցրել, - առաջ է պարզում թուղթն էլ, գողացված գրիչն էլ, - որ սա պատրաստեմ:

The Light in DarknessМесто, где живут истории. Откройте их для себя