The Light in Darkness

7

Կա՞ մարդ արդյոք, որ սխալ չունի այս կյանքում: Հետաքրքիր է, միայն Հեսսիի՞ մտքերն էն էս ուղղությամբ պտտվում: Սխալների մեջ խեղդվելով' մի տեսակ մյուսների պատմությունն իմանալու ցանկություն է առաջանում... Չէ: Մտքերն էդքան շատ չեն: Գիտե՞ք որ միտքն է գերակշռում:

Արդյո՞ք ծնողները հրաժարվեցին իրենից մինչև վերջ: Կամ ինքը ծնողներից: Հետաքրքիր է, ինչու՞ է մարդ կորցնում ու նոր իր մեջ ինչ-որ բան է միանում: Զղջում ե՞ն երևի: Ով գիտե:

Էս մտքերն էլ եկել ու խեղդում են հիվանդանոցի այգու նստարանին նստած:

Իսկ Նամջունը փնտրում է: Է՜, ուղղակի եկել ու տեսել է, որ տեղում չէ, հիվանդասենյակում չէ ու խառնվել է: Լավ, չի կարող փախչել, հիմար մտքերը հանիր, բժիշկ Քիմ, հետո էլ անհանգստության սրտի զարկերդ դանդաղեցրու, չէ որ գտնում ես այգում:

Հա, գտնում է: Տեսնում է հեռվից, նստարանին նստած... Երկնքին նայելիս: Մեջքով է նստած: Ուզում է մոտենալ, բայց քայլերը դանդաղեցնում, իսկ վերջում ընդհանրապես է կանգ առնում, երբ տեսնում է, թե ինչպես մի տատիկ նստում է նրա կողքին: Զրույցը լսում է.

- Էս ինչո՞ւ է էսպիսի ջահել աղջնակը հիվանդանոց ընկել, - Հեսսին արագ շրջվում է դեպի ձայնը:

Քաղաքավարության մասին վաղուց էր մոռացել, բայց հիմա ուշքի եկավ, գիտակցեց, որ առջևում տարեց կին է: Խոնարհվեց:

Քիմ Նամջունին դա դուր եկավ.

- Ոտքի կոտրվածք, - կինը մի քիչ առաջ եկավ, նայեց գիպսի մեջ փաթաթված ոտքին ու էլի հենվեց նստարանի հենակին:

- Էհ, քանի-քանի անգամ էլ ես եմ կոտրել քո տարիքում: Հեն է, հիմա է դուրս գցում, - ու ծիծաղում է' նուրբ ժպիտ առաջացնելով, - էնպես որ' աշխատիր քիչ կոտրել, լավացրու ու կյանքդ վայելիր, - մի քիչ էլի լռեց, բայց Նամջունն էլի չշտապեց մոտենալ, ու ճիշտ արեց, որովհետև կինն էլի շարունակեց, - երբ ձեռքդ կամ ոտքդ կոտրվում է, նշանակում է' որոշ ժամանակով հրաժարվում ես ինչ-որ բանից, լարված ես լինում' երբ պիտի լավանա: Որովհետև սովոր ես երկու ձեռքին էլ, երկու ոտքին էլ: Բայց դե էն երեխա՞ն ինչ ասի, - ու գլխով դեպի աջ է ցույց տալիս, դեպի սայլակը, որին նստած է թույլ, բայց կյանքով լեցուն մի փոքրիկ երեխա: Նստած է ու ժպտում է, որովհետև մայրն ու քույրը եկել են, կամ էլ իրեն են բերել հիվանդանոց: Ու ինչ-որ հետաքրքիր բաներ են պատմում:

Բայց դե մոր աչքերի թախիծը քողարկվել էր ժպիտի ներքո, ուղղակի մեծերն այդ տխրությունը հեշտ կտեսնեն, իսկ փոքրիկին պետք չէ դա տեսնել, թող ժպտա, թող տեսնի, որ կողքին հարազատներ ունի:

Մի տեսակ էնպիսի թախիծ հարվածեց Հեսսիի սիրտը, մի տեսակ կողքին ինչ-որ մեկին տեսնելու ցանկություն առաջացավ, իսկ երբ հիշեց Նամջունին, չգիտես ինչու, շուրջը նայեց: Անկախ իրենից: