"Μάι Κεμικαλ Ρομανς"

Κεφάλαιο 7~ "Θες να με πεθάνεις;"

Η Αγγελική δεν μπορούσε να ξεχάσει το κείμενο που διάβαζε. Το έβγαζε από την τσάντα της ξανά και ξανά και ξανά για μέρες. Πώς να τον βοηθήσει; Πώς μπορούσε να του πει το οτιδήποτε από τη στιγμή που εκείνος ύψωνε τοίχους απέναντί της. Σκεφτόταν τους λόγους που ο αγαπημένος της θα ήθελε να κάνει κακό στον εαυτό του. Πίστευε πως ήταν χαρούμενος μαζί της, με την τροπή που είχαν πάρει τα πράγματα και πως μαζί θα ξεπερνούσαν όλες τις άσχημες μέρες. Και όλα αυτά ήταν αλήθεια. Ο Μανώλης δε σκεφτόταν τίποτα από αυτά. Η Αγγελική ήταν το φως που τον έβγαλε από το σκοτάδι του και της ήταν αιώνια ευγνώμων για αυτό. Αλλά υπήρχαν μέρες σκοτεινές, που και οι δύο προσπαθούσαν να καλύψουν ανασφάλειες και καταστάσεις για να μην πληγώσουν ο ένας τον άλλον. Έτσι αποφάσισαν να κάνουν τα προβλήματά τους στην άκρη για λίγο καιρό γιατί ήλπιζαν σε ένα ξέγνοιαστο καλοκαίρι πριν από μία πιεστική και δύσκολη χρονιά. 

"Πάμε μια βόλτα;" λέει ο Μανώλης με νυσταγμένη φωνή.

"Βόλτα; Τώρα;"

"Ναι, τώρα. Βρήκα ένα ωραίο μέρος που ξέρω ότι θα σ' αρέσει."

"Και να ρωτήσω δεν πρόκειται να μάθω πού πάμε ε;"

"Όχι βέβαια αγαπητή μου! Δε θέλω να χαθεί το μυστήριο."

"Να δω τι θα κάνω με 'σένα πια!"

Ο Μανώλης οριακά σέρνει την Αγγελική που γκρινιάζει σαν παιδί για τη διαδρομή, τη ζέστη και την πείνα της, στους δρόμους της Αθήνας.

"Έεεεεεεεελα ρε Μανώωωωωωωωλη πόοοοοοοτε φτάααααααανουμεεεεε"

"Βρε γκρίνια με πόδια, περπατάμε δεν περπατάμε 10 λεπτά. Κάνε λίγο υπομονή και σου υπόσχομαι πως δε θα χάσεις"

"Καλά. Αλλά θα μου πάρεις να φάω μετά."

Μετά από λίγο ακόμα περπάτημα, τα φώτα της ρόδας κάποιου λούνα παρκ ξεπρόβαλαν μέσα από το τσιμέντο της Αθήνας. Ο ενθουσιασμός και η έκπληξη της Αγγελικής δεν κρύβονταν. Αγαπούσε την αδρεναλίνη που της έδιναν τα τρενάκια του λούνα παρκ, ειδικά από τότε που την έχασε μαζί με τις ουσίες. Από της άλλη ο Μανώλης φοβόταν. Για χάρη της όμως έκανε την καρδιά του πέτρα και την πήγε ραντεβού.

"Μα καλά, εξήγησέ μου, τι ακριβώς φοβάσαι; Τα τρενάκια; Το συναίσθημα του λούνα παρκ είναι το πιο όμορφο συναίσθημα του κόσμου. Δεν καταλαβαίνω πως δε χαίρεσαι που είμαστε εδώ."

"Δε φοβάμαι τα τρενάκια χρυσό μου, την γκαντεμιά που με δέρνει φοβάμαι. Φαντάζεσαι να κολλήσουμε στην κορυφή της ρόδας; Ή να μην είναι καλά δεμένη η ζώνη στο τρενάκι;"