"Μάι Κεμικαλ Ρομανς"

Κεφάλαιο 1~ "Το post-it"

Η ώρα ήταν 7:45, Δευτέρα, 13 Δεκεμβρίου. Η Αγγελική έκλεισε το ξυπνητήρι της βγάζοντας μια κραυγή αγανάκτησης. Πάλι Δευτέρα; Πάλι σχολείο; Δεν μπορούσε να ανεχτεί τους συμμαθητές της. Αυτό ήταν το κακό με τις υποτροφίες στα ιδιωτικά σχολεία. Την κοιτούσαν αφ' υψηλού και συνεχώς ένιωθε ξένη μέσα στις σχολικές αίθουσες. Δεν ήταν κοινωνικό παιδί, είχε ελάχιστους φίλους και όλοι ήταν μακριά από την Αθήνα. Η μόνη της παρηγοριά ήταν τα ακουστικά της και τα βιβλία της. Χανόταν πάντα στις σκέψεις της και συχνά έγραφε τα συναισθήματά της στο ημερολόγιο που της είχε χαρίσει η αγαπημένη της γιαγιά.

Σηκώθηκε στα γρήγορα, άνοιξε την ντουλάπα της και σκέφτηκε τις επιλογές του ντυσίματός της. Τι άλλο εκτός από μαύρο; Ήταν μια αρκετά κρύα μέρα και ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος, έτοιμος να βρέξει. Χτενίζει τα πυκνά ξανθά μαλλιά της, πλένει το πρόσωπό της και τρέχει στον κάτω όροφο ακολουθώντας τη φωνή της μητέρας της. "Αγγελική! Πρωινό! 8 η ώρα!". Σαν μοναχοπαίδι, η προσοχή των γωνιών της ήταν αποκλειστικά δική της εδώ και 17 χρόνια. Πάντα είχε ό,τι ζητήσει αλλά και πάλι, ένιωθε ένα κενό...

Βιαστικά τρώει το πρωινό της, αποχαιρετά τους γονείς της με ένα φιλί και φεύγει από το σπίτι. Η διαδρομή για το σχολείο είναι ακριβώς 10 λεπτά, ή σύμφωνα με την Αγγελική 2,5 τραγούδια των 4 λεπτών. Φτάνοντας στο σχολείο, κατεβάζει το κεφάλι και διασχίζει βιαστικά το προαύλιο για να αποφύγει τα επικριτικά βλέμματα των συμμαθητών της. Στον κεντρικό διάδρομο, συναντά το μόνο κορίτσι που συμπαθεί στο σχολείο, την Ιόλη.

"Καλημέρα καλημέρα καλημεεεραα Αγγελικηηη" της λέει χαρούμενα η φίλη της.

"Ιόλη, είναι 8:15 πως έχεις τόση ενέργεια;"

"Ξέρεις έχω αρχίσει να πιστεύω πως πρέπει να πίνεις έναν διπλό εσπρέσσο για να μπορεί κανείς να μιλήσει μαζί σου το πρωί." της ρίχνει ένα δολοφονικό βλέμμα και σηκώνει την τσάντα της από τον διάδρομο.

"Σαχλαμάρες, απλά θέλω τον χρόνο μου."

"Ναι ναι.. Τέλος πάντων, είδες τον καινούργιο μαθητή που ήρθε στην τάξη μας;"

"Όχι. Πώς και καινούργιος μέσα στη μέση της χρονιάς;"

"Έρχεται από την Κρήτη... Άκουσα πως μετακόμισε στην Αθήνα λόγω δουλειάς του πατέρα του."

"Α κατάλαβα, κλασικό παιδί ιδιωτικού"

"Μην κρίνεις πριν δεις. Α έλα, κουδούνι..."

"Πρώτη ώρα Παπασταύρου; Πωωω έλεος πια με αυτές τις Δευτέρες"

Μπαίνουν στην τάξη και η Ιόλη κάθεται στο πρώτο θρανίο. Το θρανίο της Αγγελικής είναι η "απαγορευμένη περιοχή" για τους συμμαθητές της. Σκίτσα με μολύβι, στίχους από τα αγαπημένα της τραγούδια και αυτοκόλλητα δεν βοηθούν στην αναζήτηση "συγκατοίκου". Η καθηγήτρια μπαίνει μέσα στην αίθουσα με ύφος αυστηρό και όπως κάθε φορά καλεί τον απουσιολόγο στην έδρα. Ξαφνικά, η πόρτα χτυπάει και ένα αγόρι με μαύρα μαλλιά, μαύρα ρούχα και μυστήριο βλέμμα κάνει την εμφάνιση του στην ανήσυχη τάξη. Ακούγονται ψίθυροι "Αυτός είναι ο καινούργιος?", "Πώς τον λένε?", "Α καλά κατάλαβα κι αυτός αντικοινωνικός μας βγήκε" και άλλα πολλά. Η καθηγήτρια αντιλαμβάνεται το σουσουρο και με τον υψηλό τόνο της φωνής της κάνει την τάξη να ησυχάσει.

"Παιδιά, από εδώ ο νέος σας συμμαθητής, Μανώλης Σολιδάκης, μας έρχεται από την όμορφη Κρήτη! Μανώλη θες να πεις κάτι στα παιδιά?"
Ανασήκωσε το βλέμμα του και κοιταζοντας την καθηγήτρια βγάζει ένα πνιχτό "όχι.". "Πολύ καλά λοιπόν.. όπως βλέπεις οι θέσεις είναι περιορισμένες οπότε αναγκαστικά θα κάτσεις μαζί με την Αγγελική. Σταυρίδου, βοηθησε τον Μανώλη να προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον παιδί μου".
Η Αγγελική έχει αγανακτήσει. "Και καινούργιος και μου παίρνει τον χώρο και θα πρέπει να τρέχει από πίσω μου; Τέλος πάντων, φαίνεται ότι ίσως έχουμε κάποια κοινά ενδιαφέροντα. Τουλάχιστον φοράει μαύρα.", Σκέφτεται.

"Γεια! Χάρηκα για την γνωριμία. Ελπίζω να μην περάσεις τόσο χάλια όσο εγώ. Άλλωστε μέχρι να προσαρμοστείς θα έρθουν τα Χριστούγεννα και θα περάσει η μισή χρόνια. Είναι ξεκα-" τον λόγο της κόβει απότομα η κενή έκφραση του διπλανού της.

"Μιλάς τόσο πολύ πάντα;"

"Όχι. Απλά ήθελα να είμαι φιλική."

"Έχεις δίκιο, συγγνώμη. Απλά είμαι αρκετά αγχωμενος και όχι ιδιαίτερα καλός στις κοινωνικές συναναστροφές." της απαντά φανερά μετανιωμένος ο Μανώλης.

"Καλώς ήρθες στο κλαμπ μου!"

"Σταυρίδου, Σολιδακης! Αφήστε την κουβέντα ξεκινάμε μάθημα, τα υπόλοιπα στο διάλειμμα"
Τα δύο παιδιά κοιτάζονται και ένα χαμόγελο σκάει στα χείλη τους. Ξεκινάνε να παίρνουν τις σημειώσεις της έκθεσης. Κάποια στιγμή, η Αγγελική νιώθει ένα σκουντηγμα στο πόδι της. Γυρνάει το κεφάλι της και βλέπει τον αγαπημένο της στίχο από το αγαπημένο της συγκρότημα κυκλωμένο με μολύβι. Δίπλα ένα post-it που γράφει:
"Ακούς Μάι κεμικαλ ρομανς?
Μ."