"Altı kişilik bir ekip olarak Merkez'e gönderilecek ve yeni görevler alacaksınız." Sessizlik yoğun bir sis bulutu gibi tüm odayı ele geçirmişti. Huzursuzluğun zehri vücudumdaki her bir hücreye nüfuz ederken gözlerimi kapadım.
Tek başıma verdiğim tüm...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
- Bölüm 1 - YENİ EKİP
Let'scause a littletrouble.
Gözlerim, yıllar önce bu eve ilk geldiğimde isle kaplı parmaklarımla yatağımın tam üstünde tavana bıraktığım harfleri birer birer geçerken bakışlarımı odanın karanlığını parlayan ekranıyla bölen telefonuma çektim. Elimdeki kadehi yavaşça yanımdaki komodinin üzerine bırakırken düşürdüğüm şarap şişesini umursamadan saatlerdir kırışık çarşafın üzerinde uzanan çıplak bacaklarımı çift kişilik geniş yatağımdan sarkıttım.
Küçük adımlarla çalışma masama doğru ilerlerken bir yandan da saç diplerimi hafifçe kaşıyordum. Ekranın parlaklığı gözlerimi kamaştırırken gelen mesajı kontrol ettim.
"04.30"
Mesajı bildirim panelinden okuduğum telefonu, ekranını kapattığım gibi dağınık yatağın üzerine fırlattım. Kendime bir gece ayırmama bile izin vermeyen herkese içimden lanetler okurken çoktan üzerimdeki ince tişörtü çıkarıp siyah kazağımı giymiştim bile. Hızlıca üzerime geçirdiğim askeri tarzda haki taktik pantolonun beline kazağımın eteklerini aceleyle sıkıştırırken bir yandan da kemerimi arıyordum.
Birini yastığımın altından diğerini komodinin çekmecesinden aldığım iki silahı kemerdeki kılıflarına yerleştirdim. Pantolonumun paçalarını siyah postallarımın içine sokuşturduktan sonra bağcıklarıma ikişer kez düğüm attığımda beş dakikadan fazla altı dakikadan az bir süre içerisinde tamamen hazırlanmıştım.
Kapının yanındaki askılıktan aldığım siyah deri ceketi üzerime geçirdim ve yatağın üzerine fırlattığım telefonumla birlikte birkaç saat önce kilitli çekmeceye yerleştirdiğim federasyon kimliğimi de ceketimin kollarındaki ceplere yerleştirdim. Evden çıkana kadar ceketimin ve pantolonumun ceplerini ellerimle yoklarken her şeyin yerli yerinde olduğunu fark ettiğime sevinmiştim.
Dışarıya adım atmamla beraber dört bir yanımı saran soğuk hava, ruhumda yeni tohumlar filizlendirirken dinç hissetmeyi özlediğimi fark etmiştim. Kapıyı tamamen kilitleyip arka cebimdeki kartı okuttuktan sonra derin bir nefes alıp seri adımlarla herkesin şehri terk ettiğini düşündürecek derecede boş olan caddeye doğru ilerlerken duyabildiğim sokak lambalarının cızırtıları gecenin sessizliğini bıçak gibi kesiyordu.
Gecenin bu saatlerinde ortaya çıkan sessizlik huzur vericiydi.
Arkamdaki kişinin adımları her ne kadar takdir edeceğim derecede sessiz olsa da evimin bulunduğu sokaktan çıkarken kendini ele vermişti. Yolumu az da olsa aydınlatan sokak lambaları ben adım attıkça birer birer karanlığa yenik düşerken bu geceyi de canlı olarak atlatıp en azından bir kez daha güneşi gökyüzünde görebilecek kadar yaşamak istediğimi fark ettim.
