Misdaad in mijn hart (Niall One Direction fanfic)

44. Stap in het donker

Even the darkest night will end and the sun will rise.

~~~~~~~~~~~~~~~~

Celeste van Fortuyn

Niall's rustige ademhaling naast me zou me gerust moeten stellen, maar dat doet ze niet. Het is pikkedonker en mijn hersens vinden het blijkbaar grappig om me extreem bang te maken met enge gedachtes. Het feit dat ik niets zie, en elke keer als terug wakker wordt na een korte tijd van slapen angstig ben helpt niet. Elke keer dat ik Niall niet voel of hoor, breekt het angstzweet me uit. In het begin maakte ik de Ier elke keer wakker, en keer op keer stelde hij me gerust. Fluisterde hij lieve woorden tegen me terwijl ik mijn neus begroef in zijn borstkas om het zoet maar toch frisse Niall-parfum te ruiken. Te voelen hoe zijn handen me echt beschermend vast hebben en te kijken naar zijn blonde zachte haar dat toch aangenaam ruw voelt in mijn vingers. Maar op dit moment slaapt hij eindelijk en ik durf hem niet wakker te maken om te vragen om een nachtlampje. Zo stil als ik kan kruip ik uit bed. Mijn hart bevindt zich in mijn keel en mijn ademhaling is het laatste uur nog steeds rasperig en schokkerig. Huilen zonder tranen. Het doet vreselijk veel pijn aan mijn keel dus besloot ik daarnet om drinken te gaan halen en om voor de 9de keer naar het toilet te gaan. Met een klein hart en de zaklamp op mijn GSM aan loop ik naar de keuken. Ineens springt het licht aam. Ik heb het niet aangedaan... Van schrik laat ik mijn Blackberry op de grond vallen en staar ik recht in een paar jongensogen. Intens en toch gevoelig. Harry.

"Sorry, ik kan ook niet slapen. Ik wou ook nog even zeggen dat iemand een gsm, die daar aan de oplader hangt, al een paar keer heeft gebeld, en als ik opneemt meteen aflegt.” Kippenvel verschijnt op mijn huid terwijl ik de Engelsman zijn bewegingen nauwlettend in het oog houd. Zijn grote vingers omklemmen een glas koud water. "Het was ene Zen die net als ik en jij vergaat van de schrik en wou langskomen morgen.”
Opgelucht haal ik adem en glimlach ik “zijn naam is Zayn, maar dankjewel om het te zeggen.” Bezorgd staren Harry’s gifgroene ogen me aan, ik wordt er ongemakkelijk van.
“Is alles wel goed met je?” Ik knik, mijn ogen zijn hoogstwaarschijnlijk nog rood doorlopen terwijl mijn wangen irritant gevoelloos zijn door het vele vocht dat ze hebben moeten absorberen.
“Is alles wel goed met jou?”
“Als jij zegt dat jij oké bent, dan ben ik dat ook. We zitten in hetzelfde schuitje.” Ik schud mijn hoofd en neem nog een slok van het koele water.
“Jij wou trouwen met hem, dat is veel erger.”
Bedeesd bijt de krullenbol op zijn lip, “dat is waar. Maar ik ben niet degene die al de hele nacht aan het huilen en woelen is om daarna veelt te vaak naar het wc te gaan..” Stil staar ik voor me uit terwijl ik Harry’s blik negeer.
“Beter het eruit te laten komen dan het op te kroppen.”
“Op te kroppen is mijn manier van verwerken.” Ik schud mijn hoofd en kijk de man terug aan. “Het is geen manier van verwerken. Je probeert het gewoon te vergeten en negeren, maar het is er nog steeds.”
“Alsof jou manier veel beter is.” Ik haal mijn schouders op, dat was een gemene opmerking. Ik ben nu eenmaal een overgevoelig en bang persoon als het daarop aankomt. Niall kan ermee omgaan, waarom Harry dan niet? Over de roze lippen van Harry rolt een zucht. “Sorry, ik ben mezelf een beetje kwijt. Zin om een film te kijken? Ik kan toch niet slapen, en jij zo te zien ook niet.” Twijfelend kijk ik hem aan, Niall ligt op dit moment alleen in bed, en hij zal niet blij zijn als ik alleen met Harry in één sofa zit. Ik wil hem niet overstuur maken, hij heeft vandaag al te veel voor me gedaan. “Ik doe je niks. Ik ben niet de moordenaar Celeste. Kom op.” Hij trekt aan mijn arm en een beetje weerloos volg ik hem, om naast hem te gaan zitten. Na een beetje zoeken zet Harry een Harry Potter film op.
“De wens om iemand te zijn die je niet kan zijn?” Ik plaag hem glimlachend.
“Helemaal niet.” Zijn stem is te beledigd dus ik grijns alleen maar en kijk naar het scherm.
Ik frons als ik twee stemmen hoor schateren en lachen. Als ik me verplaats voel ik meteen dat dit niet mijn eigen bed is en geschrokken doe ik mijn ogen open.
Je gelooft nooit wat ik nu zie. Echt niet. Al geef ik je 30 kansen om te raden. Voor me staan Harry en Niall, met een lepel in hun handen, en een zwarte Z op hun voorhoofd.
Ze wijzen gevaarlijk naar elkaar terwijl Harry net vol overgave “Expecto Patronum!” roept. Ik grijns breed en merk dat Niall me gezien heeft. Beschaamd laat hij zijn lepel vallen.
“Het is niet wat het lijkt. Echt niet.” Ik grinnik alleen maar, en als Harry zich omdraait merk ik dat hij ook zijn ‘Z’ op zijn voorhoofd mislukt is. Niall heeft een zwarte bril op – geen idee waar hij die vandaan heeft getoverd, en zet hem ook snel terug af. Oké, het grinniken wordt een schaterlach als ze allebei knalrood worden. God, ik val ook een keer in slaap, mis ik meteen een geweldig spektakel. Als mijn gelach er niet minder op wordt probeer ik me te concentreren op het tv-scherm. De overtuiging waarmee die twee aan het acteren waren, ongelofelijk. “Hé, dit is een andere film als die van daarstraks Harry.”
Met rode wangen knikt hij, “inderdaad. Niall werd doodongerust wakker dus hebben we nog een film gekeken na de eerste terug gespoeld te hebben omdat iemand in slaap was gevallen.” Hij kijkt naar mij en ik glimlach verontschuldigend. Het verschil tussen ons gesprek van daarstraks en nu is dramatisch.
“Oeps. Ik heb 2 dagen niet meer geslapen, don’t blame me.” Niall komt terug naast me zitten en slaat zijn armen lief rond me heen.
“Niemand blamet jou voor iets.” Hij geeft me een kus tegen mijn slaap aan en ik reik met mijn vingers naar het Z-vormige teken op zijn voorhoofd.
“Is dat met mijn eyeliner gemaakt?” Onschuldig grinniken de twee mannen en ik kijk ze verbaasd aan.
“Het is best goed gelukt.” Niall lacht weer en duwt zijn volle lippen op de mijne. Ik glimlach en haal mijn hand even door zijn haar zodat het terug wat meer omhoog staat. “Jullie mogen best verder doen hoor. Ik kijk wel naar de film.”
“Oké, we doen verder, maar niet zonder jou.” Hevig protesteer ik meteen, maar Harry heeft Niall al mijn oogpotlood gegeven, en voor ik het weet zitten mijn benen en heupen geklemd tussen Niall’s bovenbenen. Ergens vind ik het heel aantrekkelijk, maar ik moet me inhouden met de krullenbol erbij. En toch, de manier waarop zijn ontblote borstkas rijst en daalt. De manier waarop zijn haar er rommelig uitziet en er een luie maar geamuseerde grijns op zijn gezicht staat.
“Nee, Ni, alsjeblief!” Veel haalt mijn protest niet uit, want niet veel later staat er een Z op mijn hoofd en krijg ik een lepel in mijn handen geduwd.
“Vooruit, zeg me maar na. Expelliarmus!” Sarcastisch kijk ik Harry aan, maar ik zeg het hem toch na. “Oké, je moet nog wat oefenen om zo goed te worden als mij en Niall, maar je mag meedoen. Jij bent Hermelien.” Je gelooft het nooit, maar vanaf het moment dat je je écht inleeft, en vergeet dat we in een klein appartement voor een tv spreuken staan te roepen, is het best leuk. Behalve het feit dat Niall vals speelt en spreuken opzoekt op internet, die ik niet eens kan uitspreken. Heb ik even geluk dat mijn Repello Inimicum – defensiespreuk, goed werkt.

A/N: Zo spijtig dat het al bijna gedaan is :3 Heb veel plezier gehad met dit verhaal te schrijven