Misdaad in mijn hart (Niall One Direction fanfic)

35. Geen zin in leven

I said ‘I don’t know’ because that had become my answer to everything.

~~~~~~~~~~

Niall Horan

“Gaat het al beter?” Rongaerts volgt me van een paar meter afstand en als hij door heeft dat ik een ‘band’ krijg met een ‘verdachte’ vermoord hij me. Erger nog, hij kan me van de zaak zetten. Mijn gefluister wordt beantwoord door de hese stem van de man.
“Geen idee, echt niet.” Ik reageer niet, deels is het raar, deels begrijp ik hem wel. Hij zal wel even goed verward zijn door Louis Tomlinson. Rongaerts heeft ons ingehaald terwijl Harry op een van zijn barkrukken gaat zitten.
“Zo Styles, herinner je je al wat meer over David Lombert?” Vermoeid schudt Harry zijn hoofd, die jongen zit mentaal echt niet goed in zijn vel.
“Zoals ik de eerste keer zei, een vaste klant, net als alle anderen.” Ik trek een wenkbrauw op terwijl Rongaerts ongestoord verder vraagt.
“Zeker? Je wist zijn adres, wie zijn ex was. Ik denk dat er wel meer aan de hand was.” Toch een beetje onrustig wiebelt de krullenbol op zijn stoel.
"Ik heb er een tijdje een hechter contact mee gehad. Maar hij was zo vreselijk onbetrouwbaar en dronken dat ik er al snel geen plezier meer van had." Rongaerts stem vult opnieuw de ruimte.
"Heeft hij ooit kwetsende dingen gezegd? Je bedreigt?" Verwoed zwijgt de man. "Harry?" Hij schudt zijn hoofd. "Dit gaat jullie niets aan. Helemaal niets. Ik heb hem niks aangedaan." Zowel ik als Rongaerts fronsen. "Hij heeft een keer met mijn zusje zitten rommelen, ongewenst. Hij chanteerde me verdomme." Nog bozer als daarnet staart hij me recht in mijn ogen aan terwijl er een stille rilling over mijn rug loopt. Neen, niet het fijne gevoel dat ik krijg als ik in Celeste's ogen kijk. Neen. IJskoude angst.
"Hoeveel?" De vraag rolt van mijn lippen zonder dat ik het besef.
"Gaat je niks aan."
"Heeft hij je zus ooit aangeraakt?" Styles reageert helemaal niet meer. Geen enkele spier in zijn gezicht verandert. "Verkracht, aangerand, betast, geweld?!" Rongaerts roept inmiddels terwijl ik zie hoe Harry iedereen heeft buitengesloten. Inclusief zijn eigen gedachten. "Antwoord nu of je gaat mee naar het bureau." Als de man na 3 volle minuten nog niets heeft gezegd laat hij zich probleemloos meenemen naar onze auto en het bureau.
"Wie is dit?" De brede man, waarbij de naam begon met Beer-, kijkt me verward aan. God ik wil terug naar mijn eigen politiekantoor in Lisieux. Daar is dit normaal. Maar dan wel met de allerliefste Celeste. Ik ben al gewend en verwend door haar bedwelmende aanwezigheid. "Een verdachte, is het mogelijk om hem hier te laten?" Een beetje verbaasd knikt de grote man. Hij zou een puppy nog geen kwaad doen. Al snel staan er een paar bewakers en andere lui naar Harry te kijken. Allemaal roddelen ze over zijn wilde haar en ongeïnteresseerde blik. Die jongen is van binnen ruwweg gekwetst geweest. Door zowel Lombert als Tomlinson. Laten we hopen dat Payne ook nog uit zijn levensverhaal blijft, of de al bekende drieling heeft weer eens wat geflikt.
"Niall, wat is er aan de hand?" Ik kijk op naar de bloedmooie Celeste naast me. Ze heeft een verwarde blik op haar egale gezicht.
"Harry doet verdacht en weigert te praten," ik richt mijn blik van de cellen terug op haar en in een raas komt ze dichter bij me staan.
"Dus sluiten jullie hem op. Mooie mensen zijn jullie. Die jongen is kapot van het verdriet dat dit hem helemaal niet interesseert. Jullie maken alles alleen maar erger in plaats van een dader te vinden. Zo krijg je hem niet aan het praten hoor." Ik hoor haar nog iets mompelen dat leek op achterlijk. Verbaasd kijk ik haar na. Maar goed dat ze zo boos fluisterde zodat niet iedereen het hoorde. En niet iedereen zag hoe boos haar gezicht stond, hoe haar ogen me kwetste en hoe haar woorden me de grond in duwden. Toch vind ik het ergens op een of andere manier ook wel aantrekkelijk.
"Celeste," ik zucht en haal een hand door mijn haar als ze meteen weg is. Geweldig Horan. Ik heb nooit iets goed kunnen doen en dat zal ik ook nooit kunnen. Hoe hard ik ook studeerde of probeerde of er voor werkte.
Ik word verstoord door Rongaerts die wil dat ik Harry's dossier ga maken. Foto maken, info zoeken... Verslagen en volledig automatisch doe ik mijn werk. Celeste zit in mijn hoofd en ik krijg haar er niet uit. Hoe ze beweegt, hoe ze lacht, hoe ze boos op me was…Ik heb haar nergens meer gezien, hoe ik haar ook zoek bij haar kantoor. Alsof ze verdwenen is. Allemaal mijn eigen fucking schuld. Klootzak dat ik ook ben. Een slecht mens, en dat zal altijd zo blijven. Ik slik de tranen weg als ik denk aan mijn moeder. Ze had het grootste gouden hart dat er bestond. Geen vooroordelen of verpletterende ruzies. Nee, een eerlijke vrouw met het hart op de juiste plaats. Net als Celeste... Ik stuur iemand aan het werk voor een foto terwijl ik geïrriteerd Celeste’s nummer intoets op mijn gsm. Neem op, neem op… Als er iemand is waar ik geen ruzie mee wil, dan is het haar. Ze is te belangrijk voor me. Ik vloek als ik de monotone vrouwenstem aan de andere kant van de lijn krijg. De voicemail. Als ik terug loop naar Styles’ cel merk ik op dat hij er niet meer in zit.
“Waar is Styles nu weer heen?!” Een kleine bewaker die onder de indruk is van mijn woede antwoordt snel, “hij is met Celeste mee, meneer.” Ik vloek en negeer het gelach van andere gevangen in de cellenrij. Mijn benen zoeken zich een weg naar de verhoorkamer, waar ze niet is. Als ik in het kleine lokaal kom, zie ik Celeste en Harry zitten. Zij zien mij niet, maar ik hoor ze wel.