Misdaad in mijn hart (Niall One Direction fanfic)

8. Sober

Drunk words are sober thoughts.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Celeste van Fortuyn

“God, wat deed je daar ook.” Meer dan wat klanknabootsingen en tongtwisters komt er niet uit zijn mond. Zijn blonde haar is vuil en hangt in zweterige plukken tegen zijn gezicht aangeplakt. De fles die op de bank stond was leeg en zijn maag is gevuld met dat goedje wat zijn gewankel en zijn gepraat dat niet te verstaan is verklaard. Plotseling uit het niets begint de jongeman van 24 te huilen. Niet zachtjes zoals bij volwassenen, maar eerder zoals bij een baby. Het begint met een pruillip, maar langzaam komen er grote en ongecontroleerde snikken uit zijn mond en vullen zijn ogen zich met tranen. Ik vloek lichtjes, het is al moeilijk genoeg om hem naar mijn huis, dat amper een kwartier wandelen is van de club, te krijgen. Zijn benen lijken wel van gelatine, stevig, maar niet stevig genoeg voor de last; zijn bovenlichaam.

Eenmaal bij mijn huis aangekomen krijg ik de sleutel na een paar pogingen omgedraaid in het slot. Niall hangt nog steeds tegen me aan en zijn gezicht is vuil en nat van al zijn verspilde tranen.

“Oké Niall, ga jij daar even op de bank zitten?” Ik wijs naar een van mijn oude sofa’s. Terwijl hij daar plaatst neemt doe ik snel mijn schoenen uit om dan terug naar hem toe te gaan. Wie weet waartoe hij in staat is nu hij dronken is. In tegenstelling tot mensen die blij zijn, gaan dansen en praten, heeft hij nog geen een zinnig woord gezegd sinds ik hem gevonden heb. Maar daar lijkt verandering in te komen. Zijn gezichtsuitdrukking wordt iets helderder en zijn roze lippen maken vormen.

“Mau…vod..ik..dig, dreen dig.” Zijn stem rakelt de onbegrijpbare woorden op.

“Shht – Het komt wel goed. Waarom ga jij niet even een douche nemen en ga je dan hier slapen? Morgen wordt alles beter…” Ik zucht lichtjes als ik Niall een beetje verslagen zie knikken. Zijn huid is zo koud als de grijze tegels in de winter waar je snel op je blote voeten over loopt zodat je ze niet voelt.

Als Niall eindelijk onder de hete douche staat haal ik wat kussens, een warmwaterkruik en een donsdeken. Ik kan maar niet begrijpen wat hij me wou vertellen…De alcohol heeft zijn tong niet alleen los gemaakt, maar ook doen verdrinken en verstommen.

“Celeste?” Ik gaap en doe langzaam mijn ogen open. Door de kier van de deur zie ik hoe Niall overeind is gekomen uit de bank.

“Ja? Voel je je beter?” Langzaam kom ik overeind en duw het warme donsdeken van me af. “Ik denk het. Vreselijke hoofdpijn wel…Wat doe ik hier?” Ik trek een wenkbrauw op en werk me via mijn knokkels overeind.

“Wat herinner je je nog?”, Zijn blauwe irissen speuren de kamer weer zenuwachtig rond. Dit heeft hij al eerder gedaan als hij het moeilijk kreeg… Het is een soort van gewoonte van hem.

“Euhm – Ik ging naar het park. En ik weet nog dat ik hier aankwam en dan veronderstel ik dat ik hier heb mogen slapen.” Mijn voeten banen zich een weg naar de keuken zodat ik een sterke kop koffie kan zetten. Ik denk dat we die allebei wel verdienen. Hij met zijn kater, en ik? Ik kan dat altijd wel gebruiken.

“Waarom vraag je het dan? Gaat het trouwens wel? Je wou me gisteren dingen vertellen, maar, nu ja, ik verstond je niet echt.” Mijn handen nemen twee gezellige donkerbruine mokken terwijl mijn ogen op Niall’s vermoeide gezicht blijven gericht.

“Als ik je wat wou vertellen, dan ben ik het al vergeten.” Er staat een schaapachtige glimlach op het gezicht van de man en zijn haar ligt nog steeds ongekamd tegen zijn voorhoofd. Zijn hand gaat ook nog een keer door zijn blonde haar waardoor het alleen maar warriger komt te liggen.

“Niall.” Ik draai me in een keer om en kijk hem deze keer recht aan. “Ik ben een psychologe. Lieg niet tegen me.” Hij zucht zachtjes.

“Het is niet belangrijk.” Ik glimlach sarcastisch en overhandig hem een mok koffie en een glas water met een pijnstiller. Dat kan hij wel gebruiken met zijn kater.

“Daarom huilde je gisteren ook een half uur. In ieder geval, als je het wilt zeggen, dan ben ik er.” De brigadier knikt kort en gaat dan in slechts een onderbroek en een te grote sweater van mij aan tafel zitten. Langzaam kauwt hij op zijn eten terwijl er een pisnijdige blik in zijn ogen schuilt. Geen idee wat hij het liefste had gehad. Daar in de koude, in een gevaarlijke buurt op een bankje wakker worden, of hier bij mij in huis. Daarnaast heeft de jongeman ook geen zin in praten of een bedankje of dergelijke, dus laat ik hem maar doen. Al blijf ik nieuwsgierig…waarom?

 A/N: Dit is opgedragen aan mijn eerste lezer :) DANKJE en reclame maken mag altijd ;)