Misdaad in mijn hart (Niall One Direction fanfic)

38. Nooit alleen

The child is grown. The dream is gone. And I have become comfortably numb.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Celeste van Fortuyn

Mijn lichaam wordt bruut begeleidt naar beneden, naar een vochtige kelder. In de kelder staat een radio zeer zacht te spelen en brandt er geen licht. Het enige licht dat er is komt vanuit een raam. Hoe verder we gaan, langs rekken waar voedingsmiddelen in staan, hoe leger het wordt. De muren zijn simpelweg gemaakt van grijze betonblokken en het plafond is akelig hoog.

“Zayn?!” Ik schrik als ik een gestalte tegen de muur zie zitten, stevig vastgebonden met een te dik touw aan de muur.
“Loop door!” Ik schrik van de stem achter me, een meter verder zit Zayn. Zijn gezicht is vuil en grauw door de hoge vochtigheidsgraad hier. Een opgedroogde snee van bloed is zichtbaar op in de buurt van zijn jukbeenderen en hij staart me zielig aan. Het ergste is de blik in zijn ogen, bang. Vol medeleven. Ik verzet me als de man met touwen op me afkomt en probeer hem een mep te verkopen, het enige wat er gebeurt is dat hij mijn arm op mijn rug vastpint. Alsof dat nog niet genoeg pijn geeft, geeft hij me een schop tegen mijn scheenbeen waardoor ik kermend op de grond val. Het voelt alsof het flink gekneusd is, maar het is vast wat overdreven. In ieder geval voel ik een grote druk op mijn been waardoor de pijnzenuwen worden geactiveerd. Tevergeefs probeer ik hem te ontwijken, maar de kleine man sluit me in met zijn lichaam.
“Als je niet gaat luisteren, zal ik volgende keer minder vriendelijk zijn,” gromt hij. Ik geef hem enkel een boze blik terwijl hij me vastbindt, naast Zayn. De verrassend behendige vingers maken snel een stevige knoop en als ik met mijn polsen draai voel ik het touw snijden in mijn huid. Dit krijg ik nooit los. Zonder nog een woord te zeggen loopt de twintiger weg en blijf ik alleen achter met Zayn.
“Hey.” Zayn glimlacht en gaat wat rechter zitten als hij zeker is dat hij ongestoord kan praten met me.
“Hey. Waarom ben jij hier? Ben ik hier?” Even bijt hij op zijn onderlip waarna hij naar me toe buigt en begint te fluisteren.
“Een goede twee weken geleden, kwam ik terug na een avondpost in het ziekenhuis, en ging ik terug door een van die smalle straatjes. Maar ik- euh. Ik raakte een beetje de weg kwijt daar, aangezien ik hier nog niet lang woon.” Ik knik bevestigend, wat heeft dit ermee te maken? “En toen ik net een straatje in kwam lopen, werd ik omver gelopen door die man hier in de andere kamer. Hij bleef even staan, verontschuldigde zich en liep dan terug verder weg. In het steegje werd het al snel druk dus heb ik snel een andere weg genomen.” Wacht – wat? Het werd er druk. Druk rond David Lombert dus?
“Zeg jij nu- dat deze kerel de moordenaar is?” Zenuwachtig knikt Zayn.
“Ik denk het wel, ik had niet de ballen om te durven gaan kijken en vragen wat er aan de hand was. Ik dacht dat het gewoon een gevecht was. Bovendien ben ik homo en blijf ik het liefste weg uit zo’n straatjes. De kans dat iemand me in elkaar wilt slaan is te groot.” Jesus. Meteen slaat de paniek toe als er een vreselijke gedachte in mijn hoofd komt opzetten. Ik zit in eenzelfde huis met een furieuze moordenaar. Volgens mij ken ik zijn naam wel…maar het springt me niet te binnen. Het is niet Harry en ook niet Marouane. Een van die andere mannen. We hebben een foto van hem op het whiteboard hangen.
“O my god. Zayn wat gaat hij met ons doen?” Zayn grijnst kalm als hij mijn gezicht ziet.
“Mij wou hij hoogstwaarschijnlijk ombrengen, maar nu jij er ook bent…” Ik laat mijn hoofd tegen de muur achter me leunen. Niall moet vast super ongerust zijn nu ik niet kom opdagen. Mijn telefoon heb ik ook al niet meer. Die heeft die klootzak afgenomen.
“Hoe kan je zo kalm blijven dan?” Alweer lacht Zayn, waarschijnlijk omdat dit zijn enige kans is om een keer te lachen in deze triestige omstandigheden.
“Ik heb al gemerkt dat hij echt een wussy is. Als hij me loslaat kan ik hem aan. Bovendien wilt hij niet nog eens twee mensen ombrengen. Ik merk het gewoon aan hem.” Meteen voel ik mijn hart minder hard bonken in mijn borstkas. Het zal wel goed komen.
“Ik heb medelijden met je, elke dag je moeten aanmelden bij die lelijke receptioniste.” Zayn lacht en kijkt me met pretoogjes aan, de twinkel is terug.
“Ja, je zou medelijden moeten hebben. Na 8 keer gezegd te hebben dat ik homo ben, flirt ze nog steeds met me.”
Ik trek mijn wenkbrauwen omhoog, “Acht?”
Zelfzeker knikt de man, “ik heb geturfd.” Waar hij zich wel niet mee bezig houdt… Volgens mij wil ik het niet allemaal weten.
“Heb je eigenlijk een vriendje?” Dat is iets wat ik vorige keer niet durfde te vragen. Het blijft een beetje raar soms, maar vanbinnen is Zayn een goed mens. Beter als anderen, maar toch net niet zo goed als Niall. Mentaal zucht ik en richt ik mijn aandacht terug op Zayn. Niall moet vast erg ongerust zijn. Erg paniekerig…
“Nee. Veel homo’s zijn er hier in Lisieux niet en bovendien maak ik niet zo snel vrienden.” “Met mij toch wel?”
Bevestigend knikt hij, “maar jij bent geen mogelijke levenspartner waar ik toch zal proberen kindjes mee te maken ook al gaat het niet.” Ik lach, ik kan er niet aan doen dat hij zo’n rare hersenspinsels heeft. Hij verwoordt alles gewoon op een andere manier en die spontaniteit helpt hem met zijn doel, mij te laten lachen.
“Je weet het niet als je het niet probeert.”
“Inderdaad.” We kijken elkaar beiden grijnzend aan voor een paar seconden waarna ik mijn blik terug afwendt. Niall zit in mijn hoofd, en nog niet zo’n klein beetje. Meteen voel ik hoe Zayn’s hoofd op mijn schouder terecht komt.
“Ik wou het met mijn hand doen, maar dat is nogal moeilijk,” geeft hij de uitleg. “Niall redt zich wel. Hij zal op dit moment er wel alles aan doen om de dader te vinden.” Ik knik en glimlach dankbaar naar hem, hoe hij op zo’n korte tijd al aanvoelt hoe ik me voel. Geen idee hoe hij dat doet. Maar ik kan het wel appreciëren.

A/N: Wie is jullie favoriet. Zayn of Niall?