Misdaad in mijn hart (Niall One Direction fanfic)

21. Telefoon

Nothing is permanent is this wicked world, not even our troubles.

~~~~~~~~~~

Niall Horan

Gefrustreerd voel ik hoe mijn Iers bloed door mijn aderen raast. Het wil ook nooit lukken... Hij moet de moordenaar zijn, er mist alleen nog een motief, maar als hij een joint heeft gerookt, kan hij onvoorspelbaar zijn geworden, niet? Misschien was er wel een uit de hand gelopen ruzie. Drie messteken, dat is niet meteen in koelen bloede, maar eerder met veel emotie. En toch knagen Celeste's woorden aan me. Het gevoel dat hij geen moordenaar is. Ik weet niet... ik zou heel graag hebben dat hij het is, maar iemand onterecht opsluiten, dat wil ik ook helemaal niet. Het enige probleem is dat ik geen idee heb welk onzichtbaar spoor we nu moeten volgen.

Vermoeid leg ik mijn hoofd op het houten bureau. Ik zou mijn familie graag een keer trots maken. Een keer kunnen zeggen dat ik de moord heb opgelost. Sinds mijn moeders dood vindt iedereen me waardeloos. De arme jongen kon geen vriendinnetjes krijgen. Wat ze niet wisten is dat hij het simpelweg niet wou. De arme jongen had maar een 7 op wiskunde, Greg en Thibaut hadden zeker 8,5 op hun jaartotaal. De arme blonde Ier zag er lelijk uit. Vermoeid van het zoeken naar iets waar hij zich aan vast kon houden. Zijn tengere vingers hadden het immers moeilijk door al het zweet om te blijven vasthouden. En waarom zouden zijn vingers? Het bloed dat er door stroomt was deels vergoten in de kleine blauwe auto waar niet veel meer van over bleef. De andere helft van het bloed was niet in staat om te voelen en de pijn te accepteren. Werken en drinken, hij is de naam Horan niet waardig.
"Horan, zeg me niet dat je aan het slapen bent." Met een ruk schiet mijn hoofd omhoog en een beetje duizelig van de plotselinge beweging kijk ik hem aan.
“Ik eh- was aan het denken." Rongaerts lijkt met het antwoord te kunnen leven want hij bromt wat en gooit me mijn jas toe.
“Jij gaat vanavond patrouilleren, een beetje horen wat er allemaal gezegd wordt op straat.” Ik knik en bijt even op mijn onderlip. Ik haat het om op straat informatie te gaan verzamelen. Ten eerste voel ik me dan altijd heel eenzaam en een buitenstaander. Ik ben niet van plan een gore sigaret aan te raken of in de damp van een joint te gaan staan. Maar dat zijn juist de mensen waar ik mee zou moeten praten. Ze horen en zien alles.
Als ik buiten ben, alleen, haal ik mijn gsm uit mijn broekzak en stuur een sms’je naar Celeste.
‘Geen film vanavond, moet overwerken…x’ De kusjes zijn een gewoonte geworden. Normaal gezien stuur ik ze nooit, maar als ik naar haar stuur duwt mijn duim automatisch het kusje in. Geen minuut later voel ik mijn gsm hevig trillen. Celeste belt.
“Hoezo overwerken?” Ik grinnik als ik haar boze stem hoor. “Je kan toch niet zomaar een filmavo-,”
“Ook een goede dag. Niet eens, een ‘dag liefste Niall’. Of een ‘dag allerbeste Niall’.” Een grijns verspreidt zich rond mijn lippen als ik een verontwaardigde grinnik hoor.
“Beste vrienden zeggen geen super coole filmavonden af.” Mijn grijns vervaagt tot een glimlach terwijl ik naar mijn appartement rijd.
“Ik kan er niets aan doen, Lombert is al een week dood en een definitieve dader hebben we nog niet. Maar ik maak het wel een keer goed. Promiss!”
“Met wat? Een filmavond bij jóu thuis met veel popcorn, chocola en drank?” Ik zwijg even. Mijn huis is niet zo prachtig als het hare. Ik weet dat ze het maar huurt en dat het misschien niet veel duurder is als het mijne, maar het hare straalt klasse uit. Net als Celeste zelf . In tegenstelling tot mijn goedkope appartement.
“Ik weet niet… Mijn appartement is net iets beperkter als jouw huis.”
“Interesseert me niet.” Dat zeggen ze allemaal… Maar ken ik Celeste goed genoeg om het daar mee te doen. Ik knik uiteindelijk en stem in. Ik denk dat ik haar ergens wel vertrouw, na al onze intieme gesprekken.
“Oké, oké. Maar ik moet afleggen, kus.”
“Kus!’ Ik glimlach en parkeer mijn zwarte auto. Klaar om andere kleding aan te trekken en de straat op te gaan, met dat ene meisje in mijn hoofd.