Misdaad in mijn hart (Niall One Direction fanfic)

3. Vechtende emoties

Out of your vulnerabilities will come your strength.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Celeste van Fortuyn POV

“Je had groot gelijk dat je geen antwoord gaf.” Liam zit recht tegenover me in zijn stoel terwijl hij me onderzoekend aankijkt. Al tien minuten lang is hij aan het praten over hoe ongerespecteerd hij zich voelt en over dat hij de politie helemaal niet vertrouwt, ook al zit hij in een cel in een politiegebouw.

“Dat is heel stout van je om te zeggen mevrouw van Fortuyn. Ik dacht dat je aan de goede kant stond.” Ik glimlach lichtjes als Liam dat zegt. Dit maakt hem ook een van mijn lievelingspatiënten.

“Wie zegt dat jij aan de slechte kant staat en de politie aan de goede? Of omgekeerd?”, Dat levert een korte grinnik op van de bruinharige jongen.

“Niemand weet het.” Ik knik grijnzend.

“Precies, maar aangezien ik aan dat onderzoek moet deelnemen, moet ik je vriendelijk adviseren om mee te werken. Dan kom je natuurlijk in een goed blaadje terecht.” Net voordat Liam de kans krijgt te antwoorden wordt er op de deur geklopt door een werknemer.

“Je tijd zit erop Payne. Op naar je cel.”

Ik zie hem zuchten en ergens voel ik wel medelijden met hem. Ik weet dat hij erge dingen heeft gedaan – zoals die gewapende overval en geweldpleging, maar eigenlijk is Liam wel een aardige jongen. En hij was mijn eerste patiënt, dat schept ook altijd wel een band. Ik zet een glimlach op tegen Fauber, een medewerker die gevangenen elke keer haalt en brengt van hun cel en terug. Dag in en dag uit. Een saai werkje.

“Ik begeleid hem wel. Dat lukt me wel, als hij probeert te ontsnappen geef ik hem gewoon een trap in zijn edele delen.” Mijn woorden lijken Fauber te overtuigen dus zie ik mijn kans als gegrepen als er een twijfelende uitdrukking op zijn vermoeide gezicht verschijnt.

“Bedankt.” Ik loop met Liam voor me terug richting zijn cel. Ergens hoop ik dat hij niets met die moord te maken heeft, ik weet dat hij hier zat en dat hij het niet gedaan kan hebben. Maar als een vriend van hem het gedaan zou hebben zou dat hem terug op het verkeerde pad kunnen brengen. Zonder aarzelen loopt Liam zijn cel in.

Als ik de deur wil sluiten voel ik hoe warme ruwe vingers de mijne even omsluiten. “Het maakt me helemaal niet uit dat ik niet in een goed blaadje kom te staan. Iedereen denkt toch wat hij wil denken, ik zit hier immers niet voor niets. Sommige mensen moeten gewoon leren dat niet iedereen een moordenaar is en dat mensen kunnen veranderen.” Hij haalt even rustig adem. “Maar ook dat ik met net zoveel respect behandelt moeten worden als iemand anders.” Liam’s vingers laten de mijne weer los. Net voordat ik de cel sluit glimlach ik begrijpend, lichtjes triest naar hem.

“Ik weet het… Ik weet het.” Maar niemand kan er iets aan doen, of wel?

Liam’s woorden laten me niet los. Hij heeft gelijk, maar in mijn 5 jaar durende opleiding heb ik geleerd dat ik niet te begaan mag worden met patiënten. Ze blijven klanten en geen vrienden. Zuchtend open ik een mail van Rongaerts. Mijn ogen scannen de tekst vlug.

We beseffen dat we de hulp van mevrouw van Fortuyn echt nodig hebben en willen dan ook haar een poging laten doen om Payne aan het praten te krijgen door haar in ons onderzoek te betrekken. Volgende afspraak: morgen om 11 uur.

Die afspraak regelen gaat hem allemaal wel makkelijk af, maar ik ben benieuwd of het gesprek morgen ook zo gaat gaan en wat ik aan Liam moet gaan vragen. In ieder geval weet ik dat ik hem niet zo ga behandelen als hun. Dat verdient hij niet. Ik ben geen kille politierechercheur zoals Rongaerts of die Niall Horan. Ik snap dan ook niet waarom Niall zoals iemand als Rongaerts wil worden. Maar daarom ben ik ook maar een psychologe en zijn zij detectives.

A/N: Ugh niemand leest mijn verhaal :( maarja, wat vinden jullie van Liam? Elis x