𝘌𝘴𝘵𝘳𝘦𝘭𝘭𝘢𝘴 | AyRaz

3•İletişim

Poyraz'dan
Gece Ayşe ile hamakta uyuyakalmıştık.
Gözlerimi açtığımda hava aydınlanmamıştı.
Henüz gece olduğu için gerçekten çok soğuktu.
Ayşe'ye döndüğümde hala omzumda uyuduğunu gördüm.
Sebepsizdi ama gülümsetmişti...
Son zamanlarda Ayşe ile çok daha yakın olmaya başlamıştık.
İlk başlarda aramızda geçen sebepsiz kavgalar yüzünden gerçekten pişmandım.
Fakat bilemezdik belki o tartışmalar olmasa bugün böyle olmazdık.
Ayşe ile vakit geçirdiğim zamanlarda gerçekten mutlu olduğumu hissediyordum.
Buradan bunaldığım zamanlarda bile onunla konuştuğumda buradan kopuyordum...

Kollarına sardığım ellerim sayesinde üşüdüğünü fark etmiştim.Onu barakasına götürmeliydim.Burada biraz daha durursak donacaktık.
Onu uyandırmamak için yavaşça kucağıma alıp barakaya ilerledim.
Her zaman yattığı tarafa bırakıp üstünü örttüm.
Uykusu bölünmemişti buna içten bir şekilde sevinip kendi barakama geçtim.
Yattığım an gerçekten buraya geldiğimden beri en huzurlu olduğum gün olduğunun farkına varmıştım.

☘️
Ayşe'den
Sabah gözlerimi açtığımda barakada olduğumu fark ettim.
Dün gece Poyraz ile hamakta oturuyorduk.Orada uyuyakaldığımı hatırlıyordum ama buraya nasıl geldiğim hakkında hiçbir fikrim yoktu.

Baktığımda yine son uyanan bendim.
Herkes ateş başında oturmuş sohbet ediyordu.

"Bu aralar çok mu uykucusun yoksa bana mı öyle geliyor ?"
uyandığımı fark eder etmez Poyraz gülerek bana laf atmıştı.
Bu aralar aramız gerçekten çok iyiydi.
Bu durum beni mutlu ediyordu.
Bana sataşmasına karşılık vererek yanına gittim.
Yanına oturunca birbirimizi şakalaşarak dövmeye başladık.
Dışarından çok komik göründüğümüze emindim.Takımın bize bakıp gülmesi düşüncemi kanıtlıyordu.
Ben aşırı yavaş bir şekilde Poyraz'ın gülerek omzuna vururken Poyraz saçlarımı karıştırıyordu.
Bir süre şakalaşmaya devam ettikten sonra gülerek birbirimize baktık ve
takımın sohbetine katıldık.

Oyun vakti gelmişti.İletişim oyunu vardı.Son haftalarda iletişim kazanamamıştık.
İlk başlarda olmasa bile son zamanlarda bunun eksikliğini hissetmeye başlamıştım.

Takımca kalkıp hazırlandık.Herkes çok motive görünüyordu.Bu oyunu kazanacaktık bundan emindim.
Bizi oyun alanına götürecek şeyin geldiğini görünce sırayla bindik.

Poyraz ile yan yana oturduk.Oyuna gitmek ne çok uzun sürüyordu ne çok kısa.Bu yol bazen saniye gibi gelirken bazen bir ömür gibiydi.

Gözlerimi kapatmış kendimi oyuna hazırlarken Poyraz'ın sesi ile gözlerimi açtım.

"Bugün çok konuşkansınız Ayşe hanımcım hayırdır inşallah ?"

"Oyuna odaklanmaya çalışıyorum Poyraz'cığım."

Genelde birbirimize sataşacağımız zaman "-cığım" "hanımcım, beycim"
diye sesleniyorduk.
Her seferinde bu yaptığımıza gülüyordum.

Oyuna odaklanmaya çalışıyordum diyince Poyraz ciddileşti.Haftalardır ailemiz ile iletişimde değildik.
Onlardan tek bir haber alamamıştık.
Biliyorduk ki bu oyun bizim için hayati bir öneme sahipti.
Kazanırsak moralimiz çok yükselecekti.
Kaybedersek moralimizin bozukluğu hem adaya hem oyunlara yansıtacaktı.

"Bu hafta kazanacağız merak etme."
dedikten sonra kolunu omzuma attı ve bu sefer o gözlerini kapattı.

"Söz veriyor musun ?"

Güldü.Çok içten bir gülüştü.
Daha önce de fark etmiştim.Gülünce gerçekten parlıyordu.

Söz meselesi aramızda bir şey olarak kalmıştı.Bunu artık her fırsatta soruyordum.Bundan sonra da sormaya devam edecektim.
Söz olayı hoşuma gitmişti.