Ceaseless

21

Napaupo ako sa sahig habang nakatingin kay Darc na mahimbing na natutulog sa kama. I covered my mouth, so I won't be able to wake him up.

"I'm sorry." The pain was in my voice. "I'm sorry for forgetting you, baby." Dahan-dahan akong tumayo para lumapit sa kanya sa kabilang side ng kama. Lumuhod ako para ma level ko ang mukha niya. I softly caressed his face. "How are you?" bulong ko. Napapikit ako. "I'm so sorry for everything. I'm sorry I lost our son." I clutched my chest. It hurts so much I couldn't breathe. "Will you hate me?" I looked up to him again. I still remember when he told me he doesn't believe that his wife is dead kasi alam niyang buhay ako. He found me but he didn't tell me that he already found me. "Why?" my voice broke. "Bakit hindi mo sinabi sa akin na ako pala yung asawa mo? Bakit hindi mo sinabing ikaw ang asawa ko?" napabuntong hinanga ako habang tinitigan siya. "I missed you so much." I softly kissed his cheeks and it made him flinched. 

Napayuko ako habang nakakapit sa kumot niya. Ang tanga ko. Kaya pala parang malapit lang yung lalaki sa sa alala ko kasi kasama ko lang pala siya parati. Why did I forget you? Tumingin muli ako sa kanya. "I'm so sorry, Darc. I'm so sorry for everything."

"Rosalie," bigla niyang sambit. Napatakip ako ulit bibig. Akala ko magigising siya. I could only imagine his betrayal against me when he found out that I'm not really the person he thinks I am.

Hindi ko alam kong pano magpaliwanag sa kanya. I'm too scared. Handa na akong magpaliwang at manghingi ng tawad noon pero ngayong nasa harap ko na siya natatakot na ako. Ayokong kamuhian niya ako. Ayokong magalit siya sa akin.

"You're still a fucking coward, Gia." Bulong ko at tumayo. Hindi ko alam kong saan ako dadalhin ng mga paa ko. Lumabas ako ng hotel at naglakad-lakad lang. Wala ako sa sarili habang patungo sa dalampasigan.

I barely managed to survive. Napahawak ako sa tiyan ko at napaluhod sa buhangin. I feel so bad for my son. I don't deserve to be a mother. I'm fucking weak and a coward. Hindi ko man lang siya naprotektahan at mga taong namatay dahil sa akin. I cried and stared at the skies. Ano bang ginawa ko at pinagdadaanan ko lahat to? Don't I deserve to be happy? Was I only born to be a toy for everyone to play with?

Sobrang pagod na ako. I want Darc to comfort me but I'm too embarrassed to face him now that I remember everything. Noon habang kinukulong ako sa isla ni tito, palagi lang akong nakatunganga sa bintana habang naghihintay na gamitin ulit nila. Every time Tito Brian used me to satisfy his needs gusto ko lang na mamatay na sa mga oras na iyon pero iniisip ko si Darc that I have to tell him the truth. Deep inside umaasa ako na baka maiintindihan niya ako pero palagi kong naririnig ang boses ni tito na nagsasabing wala ng tatanggap sa akin bilang tao dahil I'm so broken already that not even my husband would accept me.

I stood up to go back to my hotel room. Kailangan kong mag-ipon ng lakas para sabihin na lahat kay Darc mamaya.

"Found you, again." Natigilan ako sa nagsalita. Nagtaasan ang mga balhibo ko. No. "Harapin mo naman ako, Gia. I miss looking at your face." Ramdam ko ang ngisi niya.

My feet started to tremble. Paano niya ako palaging nahahanap?

"I said look at me." Naiinip niyang sabi. Wala sa sarili akong napalingon sa kanya. He sighed in relief. "Mabuti at wala na ang mga sugat sa mukha mo. Maganda ka na ulit." Ngumisi siya. Hindi ako makapagsalita. Puno ng takot ang katawan ko. "Boys," biglang niya sabi at naglabasan ang mga tauhan niya sa likod niya. "please lead my munchkin to the helicopter. We have a lot of things to catch up." Nakangisi niya sabi.

Sinubukan kong tumakbo pero nahuli ako ng isa sa braso. "Bitawan mo ako!" sigaw ko pero di nila kao pinakinggan. Kinarga ako ng isa at pilit akong nagpumiglas para makatakas pero masyado siyang malakas. Why the fuck is this happening to me again?