Ceaseless

5

"Siya na ang mag-babantay sa iyo simula ngayon, Gia." I surveyed my uncles face. Nakangiti siya sa akin. It was my first time seeing him.  "You're uncle."

"Hi," bati niya at ginulo ang aking buhok. "You look exactly like your mom." Nakangisi niyang sabi. His my my mom's brother but not by blood. He was adopted by my grandparents. "I'm sorry for your lose, little one." Bigla nalang lumungkot ang kaniyang tono.

Namatay sina mommy at daddy at kahapon lang ang libing nila. Papunta sana sila ng Tokyo para sa isang business trip but unfortunately their plane crashed. I was devasted when I first heard about the accident, I didn't know what to do anymore. Ngayong wala na sila dito na ako sa tito ko titira. I didn't know much about him since my mom and dad never mentioned him before, but he is the closest thing to a family right now.

Pinikita niya sa akin ang mga larawan nila mommy noon. For months I was depressed but my tito did everything para di ako malunod sa sakit. He did'nt let me go to an actual school instead he enrolled me in an online class. Ayos lang sa akin kasi hindi rin naman din ako magaling sa pagkakaibigan. I was alone ever since, all I ever have was my parents, but they are gone now. Wala akong ibang ginawa kundi ang mag pinta lang sa loob ng kwarto ko.

"Gia," tawag sa akin ni tito. Pumasok siya sa kwarto ko na may daling meryenda. "Kumain ka muna. Mamaya muna taposin yang pinipinta mo." Nakangiti niyang sabi.

"Thank you, Tito." Nginitian ko na rin siya at linapitan para kunin ang pagkain. Tito took really good care of me. He buys me stuffs kahit di ako manghingi. He make me laugh so I can forget the sad times. I was thankful for him. He treated me as his own daughter kahit di kami magkadugo. He was my only family. He is a good man.

"Are you having time with your studies?" tanong niya ng nasa hapag kami, kumakain. Umiling ako bilang sagot.

"Hindi naman po." Sagot ko.

"Hindi pa ba nagpapakita ang attorney ng parents mo sa iyo?" tanong nito kaya iniangat ko ang tingin sa kanya. Parati niya na akong tinatanong niyan.

"Hindi pa po, Tito. I don't even know the face of the attorney. Palaging secret pag nag-uusap sila nila daddy." Sagot ko. "They always told me to stay in the room once the attorney visits every time." Dagdag ko at sumubo sa pagkain. I saw his jaw clenched and his eyes bloodshot.

Napansin niya yatang nakatitig sa akin. "Eat." Sabi niya at ngumiti.

Nagising ako sa hawak sa mukha ko. Dahan-dahan kong inimulat ang aking mata.

"May masakit ba sa iyo?" agad na tanong sa akin ni Darcel. "Tell me."

"I'm fine." Sabi ko at bumangon para maupo. "I'm sorry I made you worry." Nagui-guilty kong sabi sa kanya.

He sighed. "It's okay as long as you're feeling fine." Sabi niya. "Tatawagan ko si Dr. Steven." Sabi niya. "Kanina ko pa sana balak siyang tawagan pero di ko na nagawa kasi hindi ko kayang mawala ang paningin ko sa iyo." Napaangat ako ng tingin sa kanya. Nakahawak siya sa bewang niya. He seems tired.

"Hindi ko na kailangan tawagan si Doc." Sabi ko at nagkatitigan na kami ngayon. "May naalala na naman ako sa nakaraan ko." Anunsyo ko. Nakatingin lang siya sa akin. I told him about my dream with my uncle.

"His face was blurry?" tanong niya at tumango ako. Hindi ko nakita ng maayos ang mukha ni tito sa alaala ko. "Who's Peter?" may sakit na dumaan sa boses niya pero baka imahinasyon ko lang iyon.

I shrugged. "I really don't know." Sagot ko at umiwas ng tingin. "I think we have a relationship. Siya yung nangakong ilalayo daw ako sa lugar na iyon." Pero sa anong klaseng lugar? I remember who Peter was, but his face was blurry.