Yakınımdaki gerçek ailem

0.2

Selamsss

Yıldıza basmayı unutmayalıım.

————

Yoğun bakımın önünde hepimiz tek sıra halinde bekliyorduk.

ne düşüneceğimi bilmiyordum.

Nasıl kaza yaptığını mı merak edeyim ne anlatacağını mı?

Yaklaşık 2 buçuk saattir burada bekliyorduk.

Arada abim kafeteryaya gidip çay, kahve fln alıp geliyordu.

————

"Hah doktor Bey, oğlum nasıl?"

Yaklaşık 5 dakka yüzümüze baktı.

Sustu

Sustu

Sustu

O keşke söylemeseydi diyeceğim cümleyi söyledi.

"Maalesef kurtaramadık. Başınız sağolsun."

NE??

"Öldü mü şimdi?" Dedim yanımdaki abime bakarak

|Salak mısın Kumru?|

"Hayır hayır abim ölemez hayır." Urazın sedyeye doğru koşmasına baktım.

Kafam hiç bir şeyi algılamıyordu.

"Oğluumm!" SerpilTeyzenin acı çığlığıyla kendime az biraz gelmiştim.

Poyraz abi ölemezki bırakamaz hayır.

Ecem'in kalkıp yanıma geldiğini gördüm.

"Her şey senin yüzünden biliyorsun değil mi?"

"Ne?"

"Size bir şey söylemek için geliyordu yanınıza. Sen olmasaydın ölmeyecekti."

Ben olmasam ölmeyecekti.

Olmasam ölmeyecekti

Ölmeyecekti.

ALLAH kahretmesin beni

"Ecem salak salak konuşmadan daha fazla git"
Dedi Çağrı abim.

"Abi sende Poyraz abi gibi bırakmazsın demi beni?" Dedim ağlamaktan kısılan sesime

"Asla Kumru! Asla!"

Sarıldı

Sarıldım.

—————

Hızla yerimden kalkarak Sinan amcanın yanına gittim.

"Sinan amca ben son kez görebilir miyim?"

"Gör kızım. Bende birazdan giricem birlikte gireriz."

Morga girdik.

Serpil Teyze başında ağlıyordu.

Yanında Ege ,Miraç ve Siraç abimlerle.

Ecem'i sakinleştirmek için sakinleştirici yapıp uyutmuşlardı sanırım.

Yavaşça Poyraz abime yaklaştım.

Ellerimi sakallarına getirerek okşadım.

Kaç defa şu sakallarını kes desemde kesmemişti.

Köpke!

|Ölünün arkasından böyle de konuşmazsın  be Kumru|

Yüzü bembeyazdı dudakları pespembe....