Επιθυμίες της νύχτας ♤ Στο Σικάγο

Κεφάλαιο 10

Σερίνα

«Πατέρα...». Κάτι πάει λάθος εδώ... «Τι...; Τι είναι αυτά που λες; Ποτέ δε με μπλέκεις στις υποθέσεις σου και πόσο μάλλον σε διαπροσωπικό επίπεδο! Να πρέπει να πιάσω κουβεντούλα μ' αυτούς του ανθρώπους...». Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει.

Κοιτάει αλλού τρίβοντας το πιγούνι του για μια στιγμή. Έπειτα καρφώνει πάλι το βλέμμα του πάνω μου. «Το ξέρεις ότι θέλω να έχω από κοντά τους συνεργάτες μου και ειδικά στην αρχή της συνεργασίας μας. Τα κίνητρα αυτών των δύο φαίνονται ισχυρά ώστε να πετύχει αυτή η συνεργασία, αλλά είναι νέοι. Δεν ξέρω μέχρι ποιο σημείο μπορώ να τους εμπιστευτώ. Χρειάζομαι την ακαδημαϊκή κρίση σου και το χάρισμά σου να διαβάζεις τους ανθρώπους...». Το βλέμμα του φαίνεται ειλικρινές, αλλά και πάλι δε βγάζουν νόημα αυτά που λέει.

«Κι η... "ανωνυμία" μου; Δε θεωρείς ότι διακυβεύεται η ασφάλειά μου αν αυτοί οι δύο ξέρουν ότι έχεις μια κόρη; Δεν ανήκουν στην κατηγορία των πιστών και αφοσιωμένων αντρών σου, εφόσον θα είναι συνεργάτες κι όχι μέλη του δυναμικού σου που έχουν αποδείξει την αξία και αξιοπιστία τους». Στο παρελθόν ποτέ δε μ' έχει συστήσει σε άτομα με τα οποία συνεργάζεται για τις δουλειές του. Μόνο κάποιοι εκλεκτοί πελάτες του με γνωρίζουν ως κόρη του και φυσικά όσοι δουλεύουν άμεσα για μας. Και δεν είναι καν τόσο ότι φοβάμαι εγώ για την ασφάλειά μου σ' αυτό το σημείο, αλλά ξέρω ότι δε θα μπορούσε να συγχωρέσει τον εαυτό του εάν συνέβαινε κάτι και σε μένα λόγω της... δουλειάς του.

«Είναι μια μικρή ομάδα διαμεσολαβητών μόνο. Δεν έχουν τη δύναμη να μας πειράξουν». Κάνει μια παύση κοιτώντας χαμηλά. «Εξάλλου τα μέτρα ασφαλείας που παίρνουμε είναι πέρα από αρκετά και έχουμε μεγαλύτερο, ικανότερο και πιο αξιόπιστο ανθρώπινο δυναμικό πια. Το ξέρεις αυτό...».

Το σκέφτομαι λίγο. Το σοβαρό του βλέμμα είναι αρκετά πειστικό. Δεν παίρνει κάποιο ουσιαστικό ρίσκο και δε μου ζητάει κάτι το τόσο εξωφρενικό.

Νεύω καταφατικά. «Εντάξει, πατέρα. Σ' εμπιστεύομαι. Πάω να ντυθώ», σηκώνομαι απ' το τραπέζι μ' ένα ελαφρά στραβό χαμόγελο.

«Ευχαριστώ, καλή μου», μου χαμογελάει με ειλικρινή ευγνωμοσύνη και τρυφερότητα.

Ανεβαίνω στο δωμάτιό μου. Απέναντι απ' το κρεβάτι και δίπλα απ' την τηλεόραση βρίσκεται η πόρτα πίσω απ' την οποία είναι η... ντουλάπα μου. Το δωμάτιο που εγώ κι η Στέισυ έχουμε γεμίσει με ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ τα τελευταία χρόνια. Είναι σχεδόν τόσο μεγάλο όσο και το υπνοδωμάτιο.