ဆုံစည်းခွင့်ရခဲ့လျှင်

အပိုင်း(၇)

(Unicode)
❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

"သိပ်ချစ်တယ်....မြယွန်းရယ်"

မြယွန်း သူ့ရင်ခွင်ထဲ တိုး၀င်လိုက်သည်။

အိပ်ယာက‌နှိုးတော့ မြယွန်းကြည်နူးရသည်။
ဒီပျော်ရွှင်ခြင်းတွေ ရပ်တန့်မသွားပါစေနှင့် ......
မြယွန်း လေးငါးမျက်နှာ‌‌သာရေးရသေးသော စာအုပ်ကို ဖွင့်ကာ မနေ့ညက အိမ်မက်တွေကို ရေးမှတ်လိုက်သည်။

သူ့ကို မေ့သွားမှာစိုးသည်။
သူနှင့်ပတ်သက်တဲ့အရာရာကို မှတ်မိနေချင်သည်။
သူ့ရဲ့ အေးစက်စက်နှုတ်ခမ်းတွေ.....
သူ့ရဲ့ ညို့အားကောင်းလွန်းတဲ့ မျက်၀န်းတွေ.....
ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ မြတ်နိုးမှုတွေ .....
အားလုံးကို မှတ်မိနေချင်သည်။

+++++++++++++++++++

"ဘယ်လို....."
မနက်စာစားရင်း အလန့်တကြား အော်လိုက်တဲ့ မြယွန်းညိုရဲ့အသံကြောင့် ဘေးနားဝိုင်းက လူတွေပင် လှည့်ကြည့်ကြသည်။

"ဟဲ့ တိုးတိုးပြောစမ်းပါ...နင့်အသံကြီးကလည်း..."
ရွှေရည်လွင် သူ့သူငယ်ချင်းကို ထိန်းရသည်။

"ဟဲ့....ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ....ရယ်ရခက် ငိုရခက်....ကောင်းစည်သူက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး နင့်ကို အဖြေတောင်းတာလဲ....ဒါမျိုးကျ ငါ့ကို အခုမှ ပြောတယ်..."

"ဟဲ့ မနေ့ညကတည်းက ပြောမလို့ နင့်အခန်းလာသေးတယ်....နင်က နင့်လူပျိုနဲ့တွေ့ဖို့ အစောကြီးအိပ်သွားတာဟဲ့... "

"လုပ်စမ်းပါ....ပြောစရာရှိတာသာ ပြော"
မြယွန်း မုန့်တီစားနေတဲ့တူကိုပင် ပြန်ချထားလိုက်သည်။

"ငါလည်း မသိပါဘူးဟာ....သူက ရုတ်တရက်ကြီး ပြောချလိုက်တာ...ငါ့မှာ ရင်တုန်ပမ်းတုန်ကို ဖြစ်သွားတာဘဲ...."
ရွှေရည်လွင် မျက်နှာလေးရှုံ့တွနေသည်။

"ငါတော့ သူ့ကို သဘောမကျဘူး...."
မြယွန်းညိုကလည်း သူငယ်ချင်းနှင့်ထပ်တူ ရှုံ့တွလျက်။
မသိရင် ကောင်းစည်သူကဘဲ သူ့ကိုဖွင့်ပြောတာလိုလို....

ပြောချင်တာပြောပြီးမှ ဘေးဘီကို တချက်ဝေ့ကြည့်ရသေးသည်။ဟိုတနေ့က အတင်းတုတ်တာ လူမိခဲ့ပြီးပြီ မဟုတ်လား။