MAHKUM

21. Bölüm: "Acı"

Aziz Piyade; Bu Şehri Yakın

M83; Midnight City

🕯️

1 Ay Sonra;

Yaşanan her şey kötü bir kabus gibiydi.

Kabul edemiyordum.

Sanki birazdan kalkıp evime gidecektim. Annem yemek yapıyor olacak, Burçinde söylenerek ders çalışıyor olacaktı.

Bilincim kabul etmiyordu işte.

Yaşananları kabullenemiyordum.

O gün. Acıdan öleceğimi düşündüğüm o gün, ben ailemi kaybetmiştim.

Sabah ve akşam kavramını unutmuştum. Ruhumda asla kapanmayan büyük bir yara açılmıştı. Acı benimle bir bütün olmuş gibiydi. Tam göğsümün ortasına bir kesik atılmış gibiydi, ve o kestik durmaksızın kanıyordu.

Uzandığım yatakta bir ölüden tek farkım nefes alıp veriyor olmamdı. Talha, beni nerede olduğunu bilmediğim bir hotele getirmişti. Ne kadar süredir buradaydık bilmiyordum. Burada olduğumuz zaman boyunca günlerimi, şuanda üzerinde uzandığım bu yatakta geçirmiştim. Sadece bazen Talha'nın zoruyla bir kaç lokma yemek yemek için bu yataktan ayrılıyordum...

Acı günlerce tam göğsümün ortasında alev alev yanarken, yapabildiğim tek şey gözyaşı dökmek olmuştu. Ama artık göz pınarlarım kurumuştu. Hissettiğim acı dinmese bile, gözyaşlarım dinmişti.

Buraya geldiğimizden beri yalnızdık. Ne kimse geliyor, nede biz bir yere gidiyorduk. Bazı zamanlar Talha'nın telefonda konuşmalarını duyuyordum. Kiminle konuştuğunu bilmiyor olsam da, konuştuğu kişiyi tahmin ediyordum.

Dışarıda hava nasıldı bilmiyordum, ama içerisi beni terletecek kadar sıcaktı. Omuzlarıma kadar örtülü olan beyaz battaniyeyi ucundan kavrayarak üzerimden çektim. Gözlerim odada bulunan tavandan zemin kadar uzanan pencereye kaydı. Kaldığım odanın manzarası yemyeşil, uzun ağaçların bulunduğu bir ormana bakıyordu. Yorgun bakışlarım bir süre pencereden görünen manzarayı izledi.

Odanın aralık kapısından içeriye gelen ses ve koku Talha'nın yemek yapıyor olduğunu anlamamı sağlamıştı. Muhtemelen birazdan gelecek ve beni yemek yemem için uyandıracaktı.

Yaşanan kötü olaylar hakkında aramızda hiçbir şekilde, herhangi bir konuşma geçmemişti. Daha henüz yaşananları kabul edememiştim, kaldı ki yaşananları konuşmak acıma şuan için tuz basmak gibi olurdu. Biliyordum, yaşadığım bu acı hiçbir zaman geçmeyecekti, ama zaman yaşadığım acıya alışmamı sağlayacaktı. O yüzden şuanda ihtiyacım olan tek şey zamandı.

Talha yanımdaydı. O günden bugüne bir an olsun beni yalnız bırakmamıştı. İyi olmam için elinden gelen her şeyi yapıyordu. Gözlerimde sönen o yaşam ışığını geri yakmak için çabalıyordu...

Bugün o gelip beni kaldırmadan kendim kalkmak istedim. Günlerdir uzanmak ve yemek yemek dışında herhangi bir eylemde bulunmayan bedenimi, uzandığım yerden doğrulturken oldukça yorgun hissediyordum. Doğrulup yatağın kenarına oturdum, çıplak ayaklarım parkeyle birleştiğinde hissettiğim sıcağa rağmen ayaklarım üşümüştü. Oturduğum yataktan kalkarak odanın içinde bulunan banyoya geçtim.