• flowers • Kim Jisoo

• Lavender •

Sevgili Lavanta,

Dün sanırım arkadaşlarımla buluşmam iyi gelmişti çünkü bugün o geldi! Uğurlu arkadaşlarım benim!

Onu görünce özlediğimi daha iyi anlamıştım. Ona sarılmak istedim ama kendime engel oldum.

Oraya gittiğimde oradaydı bu defa. Koşarak gittim ve yanına oturdum. Yanına oturur oturmaz beni kendine çekti ve sıkıca sarıldı bana. Bende kokusunu içime çektim doya doya.

Ayrıldığımızda yüzüne baktım dikkatlice. Gözleri dolmuştu. Dayanamadı ve bir damla yaş düştü gözünden. Hemen elimle sildim yaşlarını. Onu bunca zaman sonra görmüştüm, ağlamasını hiç istemezdim.

Bu defa ben sarıldım ona. Ağlamaya başlayınca yüreğim burkuldu. Derdini anlatsaydı rahatlayacaktı halbuki!

Yanında olduğumu hissettirmek için sırtını sıvazladım ama daha çok ağlamaya başladı. Ben onu ağlatmak değil teselli etmek istemiştim oysaki!

Onu ağlarken görmek beni de üzmüştü. Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülmeye başladığında kapattım gözlerimi. Onun aksine yavaşça ağlıyordum ben.

Birlikte orada ne kadar oturduk bilmiyorum ama ağlayarak ve sarılarak ikimiz de sakinleşmiştik. Neden ağlıyordu bilmiyorum ama onu mutlu etmem gerekiyordu.

"Nasıl hissediyorsun?" diye sordum sessizliği bozarak. Soruma cevap vermek yerine başka bir şey söylemeyi tercih etti.

"Beni özlemiş olmalısın. Ben özledim çünkü." kalbime yine bir şeyler oluyordu sanırım. Belki onunla tanışmadan önce bu sözü başka bir yerde görsem klişe der geçerdim ama birinden canlı duymak ve hissetmek çok farklıydı. Çok güzel hissettiriyordu!

Ona gülümsedim ve kafamı salladım. Ne olduğunu çok merak ediyordum ve sormaya karar verdim.

"Sana ne oldu? Bana anlatabilirsin, biliyorsun değil mi?"

"Biliyorum..." Beklentiye baktım ona. Anlatmasını çok istiyordum. Belki birlikte çözerdik sorununu?

"Pekala, anlatacağım. Ailem... Biz çok iyi anlaşırız onlarla. Son bir aydır üstlerinde bir gariplik vardı. Ne olduğunu çok merak ediyordum çünkü artık yüzleri gülmüyordu. Ayrıca kimse konuşmuyordu bile. Bunun sebebini öğrendiğimde..." durdu ve ağlamaya başladı. Onu daha fazla üzmek istemediğim için zorlamadım. Anlatırken üzüldüğü belliydi.

Sana onun cümlelerini tam olarak aktaramadım, sadece aklımda kalanları birleştirip anlattım çiçeğim. Ama anlamışsındır.

Yıllarca erkeklerin hep güçlü olduğunu sanırdım, hiç ağlamadıklarını. Aslında ağlayan erkek daha güçlüymüş. Bunu şuan karşımda savunmasızca ağlayan kişiden öğrenmiştim. Şu an savunmasız olabilirdi ama tüm bu dertlerden kurulduğunda çok daha güçlü olacaktı. Çünkü o diğerlerinin aksine dertlerini içinde tutmamış, gözyaşları aracılığıyla birer birer akıtmıştı.

Aydınlat beni sevgili lavantam,

Onu nasıl mutlu edebilirim?

- 27 Eylül, hava bugün hüzünlüydü -