The Mermaid Story (Sinhala Fanfiction)

Part 1

Nishi's pov

"නැගිටිනවා පිස්සා. ඔච්චර නිදි මත වෙන්න මොකද ඊයෙ රෑ කලේ?"🗣️🗣️🗣️
"හරි හරි අනේ මං නැගිටලා ඉන්නේ."🛌🛌
"මේ නිශියෝ මගෙන් පාරක් කන්නෙ නැතුව නැගාටලා කැම්පස් යන්න ලෑස්ති වෙනවා"😤😤
මං ඉතිං මුකුත් නොකියා නැගිට්ටෙ මේ පිස්සු හෝන්තුව මං තව ටිකක් වෙලා හිටියොත් මොනවා කරයිද කියලා තිබ්බ බයට.😐😐

මං නිශි. මං ජීවීතෙ ගොඩක් තනියෙන් ගෙවන්න ආස කරන ළමයෙක්. ඒක ඉතිං මට පොඩි කාලෙ ඉදන්ම තිබ්බ දෙයක්. මගෙ අම්මයි තාත්තයි කවදාවත් මට තනියෙන් ගමනක් යන්න දුන්නේ නෑ. හැමවෙලේම හිටයෙ ගෙදර. ගමනක් යනවා කියල ගියෙ ඉස්කෝලෙ විතරයි. ඒක නිසා මට වැඩිය යාළුවො හිටියෙත් නෑ. මම තනියම හිටපු නිසා අම්මයි තාත්තයි එක්කවත් මං වැඩිය සම්බන්ධයක් තිබ්බෙ නෑ. මගෙ තනිකඩ ජීවීතයට හිටියේ එකම එක්කෙනෙක් විතරයි. ඒ මගේ අත්තම්මා🧓🧓. එයා පොඩි කාලෙ ඉදන් මට තනියට හිටපු එකම කෙනා වුනා. එයා මට කියල දෙන කතන්දර හරිම ලස්සනයි. ඒවාවල හැම එකකම වගේ හිටියේ කිදුරියන්. මාත් ගොඩක් ආසාවෙන් ඒවා ඇහුවා.
ඇත්තටම යාළුවො නැති නිසා මට කවදාවත් උපන්දිනේ ට තෑග්ගක් ලැබුනෙ නෑ. ඒත් මට කවදාවත් අමතක නොවෙන විදිහට මගේ පහලොස් වෙනි උපන්දිනේට අත්තම්මගෙන් ලස්සන මුද්දක් ලැබුනා.💍💍 ඒක නිල් පාට ගලක් ඔබ්බවලා තියෙන ලස්සන මුද්දක්. මට ලැබුනු එකම තෑග්ග නිසා මං කවදාවත් ඒක මගෙ අතින් ගැලෙව්වෙ නෑ. ඒක නිසා අත්තම්මා හුගක් සතුටින් හිටියේ. අද මගෙ ලග අත්තම්මා නැති වුනත් මට මේ මුද්ද දැක්කාම හැම වෙලේම මතක් වෙන්නෙ මගෙ අත්තම්මාව.

අපෙ අත්තම්මට පුදුම හැකියාවක් තිබ්බා අනාගතය කියවීම ගැන.
එයා එක දවසක් කිව්වා කවදහරි ඔයාගේ වාසනාවට ඔයාට වෙන රටකට ගිහින් විනෝද වෙන්න අවස්ථාව ලැබෙනවා කියලා. ඒ කිව්ව කතාව අද වෙනකොට ඇත්තක් වෙලා. මං හිතනවා ඒ වගේම අත්තම්මා උඩ ඉදන් මං කරන කියන දේවල් බලාගෙන ඉන්නවා කියල.

අවුරුදු දහනවයක් වෙච්ච මට උසස් පෙල වලින් පස්සේ කොරියාවෙ කැම්පස් එකකට යන්න ශිෂ්‍යත්වයක් ලැබුනෙ අත්තම්මගෙ අනාවැකිය තහවුරු කරල. අම්මල මේ ගමනට කැමති නැති වුනත් යවන්න ඕනම හින්දා මාව ආශි එක්ක යවන්න තීරණය කලා.

ආශි කියන්නේ මගේ හොඳම යාළුවා👩👩. එයාගෙ කතා භාෂාවෙන් කියනවා නම් මගෙ බොක්කෙ ෆිට් එක. එයා තමා අත්තම්මගෙන් පස්සේ හම්බවුනු මගෙ හොඳම යාළුවා. එයාව මට හම්බවුනේ a/l කරනකොට. එයටත් මං වගෙම ශිෂ්‍යත්වයක් ලැබිලා තිබුණා කොරියාවට යන්න. මොකද අපි දෙන්නම කලෙ එකම විශයන් නෙ.
ඒක නිසා අපි දෙන්නම එකටම යන්න තීරණය කලා. මං ආශිත් එක්ක යන නිසා අම්මා මට වඩා ගොඩක් උපදෙස් දුන්නේ ආශිට. මාව හොදට බලාගන්න කියලා.

"අනෙ පුතේ අපි නිශිව ඔයා එක්ක යවන්නෙ ඔයා ගැන තියෙන විශ්වාසෙට. ඔයා නැත්නම් කවදාවත් මං දුවව තනියම මේ ගමනට යවන්නෙ නෑ. අනෙ පුතේ එහෙ ගියාට එයාව වැඩිය එලියට යවන්න එපා. වැඩියෙන්ම රෑට, හදපායපු දවස්වලට. දන්නවනේ එහෙ සීතල.
රෑට එහෙම කොච්චර සීතලද? තනියෙන් එහෙම පුතෙ එයාව යවන්න එපා හරිද?"

අශී ඒ වෙලාවේ ඔළුව වන වන හා කිව්වත් මම නම් හිතන්නේ නෑ. අම්මා කිව්ව දේවල්වලින් වචන දෙක තුනකට වඩා හිතේ තියාගත්තැයි කියලා.😂😂 ඇයි ඉතින් මමනෙ දන්නේ මේකගෙ හැටි😏😏😏

කොරියාවට ආවට පස්සේ අපි නැවතුනේ සෝල් නුවර ලස්සන තට්ටු දෙකෙ ගෙයක. 🏘️🏘️ඒකෙ උඩ තට්ටුවට මුළු සෝල් නුවරම හරිම ලස්සනට පේනවා🌆🌆. අපි එතන තිබ්බ නිස්කලංක බව නිසාම ඒ ගෙදර කුලියට ගත්තා.

සෝල් වලට ඇවිත් දවස් දෙකකට පස්සෙ අපිට සෝල් වල කැම්පස් එකකට යන්න ලැබුනා. අපි ගියපු පලවෙනි දවසේ අපි හිතුවේ අපි ආපු ගමන් කෙල්ලො බය වෙලා බලයි කියලා අපි විදේශිකයො නිසා කියලා. ඒත් එයාලට අපිව ගානක්වත් උනේ නෑ. අපිව සුහදව එයාලා පිලිගත්තා.

දැන් අපි සෝල් වලට ඇවිත් සතියක් වගෙ වෙනවා. අපී මේ සතියට ගොඩක් දේවල් ඉගෙන ගත්තා. ඒක නිසා කොච්චර උදෙ පාන්දර නැගිටින්න කම්මැලි වුනත් අපි කැම්පස් යන්නේ හරිම ආසාවෙන්. ඒක නිසා මේ පාර උදෙත් අරයගෙ කන්කරච්චෙට නැගිට්ටත් මං හරිම ආසාවෙන් ඉක්මනටම කැම්පස් යන්න ලෑස්ති වුණා.

මේ තමා මේ කතාවේ පලවෙනි කොටස. ලස්සනයි නම් කමෙන්ට් එකක් දාන්න. වෝට් එකකුත් කරන්න. මං හරිම ආසයි ඔයාලගෙ අදහස් දැනගන්න. මට එච්චර කතා ලියන්න තේරෙන්නේ නෑ. දන්න විදියට තමා මේක ලිව්වේ. ඒක නිසා මට ඔයාලගේ කමෙන්ට් ගොඩක් වටිනවා. ඒක නිසා අනිවාර්යයෙන්ම මට කමෙන්ට් එකක් කරන්න
💜💜💜