Randomness overload - One shots

Klunzigheid

Klunzigheid. De inhoud van mijn leven in een woord. Kluns. Lomp. Onhandig. Met die drie woorden heb je een omschrijving van mij. Niet helemaal letterlijk natuurlijk. Ik ben namelijk gewoon een zestienjarig meisje met blond haar en blauwe ogen die elke dag net als de rest naar school fietst, sport en huiswerk maakt. Van buiten zou je me gewoon zien als 'een van de velen'.

Maar dan ken je mij nog niet.

Ik, Abby Jones, behoor tot de meest klunzige, lompe en onhandige mensen op onze mooie aardbol.

Is het zo erg? Denk je vast. Nou, dat is het. Kijk maar eens een dagje mee in het leven 'Clumsy Abby'. (Mijn bijnaam).

Mijn wekker gaat af. Gosh, wat heb ik daar een hekel aan zeg! Ik doe een graai richting mijn iPhone om de wekker zijn mond te snoeren. Na een aantal keer heb ik hem en trek hem naar me toe. Natuurlijk trek ik daarbij de oplader mee die vervolgens in mijn gezicht slingert. 'Stomme butthole!' Mompel ik tegen mezelf terwijl ik kreunend overeind kom en over mijn pijnlijk neus wrijf.

Tien minuten later zet ik aangekleed en wel een kopje koffie. Ondertussen check ik mijn Whatsapp. Ik heb berichtje van beste vriendin, Frankie. Of we samen naar school fietsen. "Tuurlijk. Altijd toch :p"
Terwijl ik op verzenden druk pak ik mijn kopje koffie. Alleen grijp ik naast waardoor het kopje omvalt, over mijn tas en ook een gedeelte over mijn been heen. Van schrik laat ik m'n telefoon vallen die met een klap op de stenen keukenvloer valt.
'Shit! Shit, shit, shit!' Hupsend vanwege de hete koffie pak ik mijn telefoon van de grond om de schade te bekijken. Een nieuwe barst, vanuit het midden van mijn telefoon recht door de camera. 'Damn it!' Verdrietig kijk ik naar mijn telefoon.

Dan komt mijn oudere broer (hij is 22, bijna bejaard, en hij woont nog thuis!) de kamer in. 'Ab, vanwaar al dat geschreeuw, wat is er aan de hand? En waarom heb je je kleren verkeerd om aan?'
'Nou mijn koffie viel over mijn tas en been en toen schrok ik en liet ik mijn telefoon vallen en- mijn kleren verkeerd om aan? Waar heb je het over?' Ik kijk naar beneden en zie inderdaad dat mijn broek verkeerd om zit. Het zal eens niet. Mijn broer grinnikt en loopt naar de koelkast. 'Ik zou je maar snel omkleden, Clumsy, je komt te laat op school.'
Ik grom als antwoord en spring van mijn stoel waardoor die op de grond valt en ren weg. 'Ab, de stoel.' Zucht. Ik draai me direct om, om terug te rennen maar vergeet de keukendeur die dicht zit waardoor ik daar tegenop ren. Weer een nieuwe blauwe plek.

Door mijn klunzigheid, daar heb je het woord weer, stapte ik te laat op mijn fiets. Die trouwens twee keer omviel terwijl ik hem uit de schuur probeerde te trekken. Nu ben ik te laat voor Frankie en waarschijnlijk ook te laat voor het eerste uur. Verrotte appelschillen.

Het tweede uur is voorbij en het is pauze. Ik wil zo snel mogelijk naar de kantine, naar Frankie. Die zal wel pissig zijn omdat ik haar heb laten zitten. Alweer. Ik verzamel snel mijn spullen en gooi ze soepel in mijn tas.

Niet dus.

Mijn etui valt op de grond, net als mijn rekenmachine en wiskunde schriften. De grond ligt bezaaid met al mijn spullen en met een rood hoofd pak ik ze vlug bij elkaar. Ik hoor achter me wat gelach. Iemand bukt zich om me te helpen, wat ik niet verwacht had, en met het schrift dat ik in me handen heb mep ik diegene in z'n gezicht. Van schrik, niet met opzet natuurlijk

'Au! Ik zal jou nog eens helpen.'
Pindakaas. Die stem. Het zal toch niet. Ik gluur door mijn wimpers naar mijn helper. Recht in die prachtig groene ogen van Joël. 'Stupid butthole.' Scheld ik mezelf uit. 'Wat? Ik word geslagen én uitgescholden? Bedankt.' Is hij boos? Als ik weer op kijk zie ik een grijns op zijn gezicht. 'Sorry, ik had je niet gezien en ik schrok van je en je bent geen stomme anus dat had ik tegen mezelf, jij bent freaking hot.'

Oh my god. Dat zei ik toch noet hardop? Ik voel dat ik rood word en gooi snel al mijn spullen in mijn tas alsvorens ik de klas uit ren. 'Abby!' Negeer hem. 'Ab! Pas op!' Huh, hoezo pas o- BAF. Daar heb je die deur weer.

'Je bent een sukkel.'
'Ik hou ook van jou, Frankie.'
'Zei je dat echt tegen hem? You're screwed.'
'Bedankt.'
'Hoe krijg je het voor elkaar zo lomp te zijn. Het is bijna onmogelijk.'
'Ik weet het. Ik ben een wonderkind.'
'Je was trouwens te laat vanochtend.'
'Sorry. Ik ha-'
'Laat me raden. Je liep of tegen de deur, of je had je kleren verkeerd om aan, of je had weer eens van alles laten vallen.'
'Bingo.'
'Hoe wist ik het.'
'Tja.'

Ik moet de ijszak nog terug brengen naar de congierge voordat de les weer begint. Nog drie minuten. Ik ren naar beneden, voorzichtig om niet te struikelen, en bereik zonder kleerscheuren de balie. Inwendig geef ik mezelf een high five. Ongeduldig tik ik met mijn nagels tegen de balie en wacht tot de congierge zich naar me omdraait. De tijd tikt en ik moet naar boven omdat ik anders te laat ben, en nóg een te laat briefje kan ik me niet veroorloven.
'Uh.. Hallo?'
Negeer.
'Meneer? Ik moet de les halen.'
'Ik ben even bezig.'
Nou, dan niet.
Ik gooi de ijszak met een boog op de balie en vertrek al naar boven als ik een geluid van brekend glas hoor.
'What the- mevrouw Jones?!'
Maar ik ren al naar boven.

Ik zie de deur dichtgaan en ik ren nog iets harder, mezelf smékend niet te struikelen over mijn veters of over wat dan ook. Met een rotvaart duw ik de deur open, die met een knal weer terugslaat. Ik hoor klap en een schreeuw.
'Oh god...' Ik duw zachtjes de deur weer open en gluur om het hoekje. Op de grond, voor de deur, ligt mevrouw Grace. Engels docente van de bovenbouw. De meest gevreesde docente hier op school.

You've got to be kidding me...

Je kan wel raden wat er toen gebeurde... Ik zal je de verdere details van de schreeuwende mevrouw Grace, mijn straf en verdere klunizgheid besparen. Ik moest dit gewoon eventjes aan iemand kwijt. Nu weet je hoe lomp ik ben, handig om te onthouden voor als je me ooit tegenkomt. :)