Randomness overload - One shots

Tienerfictie

Mensen sterven aan ziektes. Kanker bijvoorbeeld, misschien wel de grootste boosdoener. Mensen sterven aan virussen. Ebola, zoals op dit moment. Mensen sterven in de oorlog. Onschuldig, als held of als terrorist. Mensen sterven door een stom ongeluk. Een auto-ongeluk, tijdens een brand, een fatale val, of ze verdrinken.

Soms brengen mensen zelf een eind aan hun leven. Vanwege een slecht zelfbeeld of door te zijn gepest.

Mensen sterven op zoveel manieren. En hoewel het vaak wordt gezien als een afwijking, zijn ook eetstoornissen een oorzaak voor een ongelukkige en oneerlijke dood.

Dit verhaal, het verhaal dat ik jullie ga vertellen, gaat niet over mij. Het gaat over mijn vriendin, Jane Smith, die een vroege dood gestorven is vanwege de eetstoornis anorexia.

Vijf jaar geleden op haar twaalfde verjaardag gebeurde hetgeen wat met alle meisjes ooit eens gaat gebeuren; ze menstrueerde. Voor de eerste keer.

Het verjaardagspartijtje liep ten einde en ze had mij, als beste vriendin, uitgenodigd om te blijven logeren. Al de hele dag viel me op dat mijn vriendin met een verkrampt gezicht rond liep. Af en toe kromp ze ineen en vertrok haar gezicht terwijl ze haar handen om haar buik sloeg. Ze was misselijk, vertelde ze ons, dat was alles.

's Avonds zat ik gedoucht en wel in mijn cookiemonster-onesie wat ongeïnteresseerd in een Cosmo Girl te bladeren terwijl ik wachtte op Jane, die aan het douchen was. Net toen ik het zat was en naar de badkamer wilde lopen, stormde ze met een verhit gezicht de kamer binnen. Ze vloog bovenop haar bed en keek me angstig aan.

Zo verbaast als ik was vroeg ik of alles goed was.

'Ben je al ongesteld?' fluisterde ze me toe, niet antwoord gevend op mijn vraag.

'Wat?' vroeg ik, nog steeds verbaasd. 'Nee, gelukkig niet zeg! Maar mijn moeder was laat, dus ik denk ik ook. Hoezo vraag je dat?'

Toen ze niet antwoordde begon het me langzaam te dagen.

'Jane?' begon ik voorzichtig. 'Ben je net ongesteld geworden?'

Ze knikte zo zwakjes dat ik het bijna niet zag.

'Voor de eerste keer?'

Nog een klein knikje. Ik was even stil.

'Nou je weet wat ze zeggen.' Ik grinnikte kort voor ik met een kakkerige stem verder ging. 'Gefeliciteerd, Jane. Je bent nu een echte vrouw!'

Die reactie ontlokte een klein lachje op haar gespannen gezicht maar werd desondanks beloond met een kussen in mijn gezicht.

Die avond hebben we het aan haar moeder verteld die een traantje wegpinkte omdat 'haar kleine meisje al zo groot werd' en ons ieder nog een extra stuk taart gaf om het te vieren. Jane's stuk taart aten we samen op. Ze lette veel op haar gewicht, daar was ze altijd al erg onzeker over geweest.

Een ongemakkelijk schouderklopje van haar vader, een pijnstiller en een glas water later was het hele voorval verdwenen en had Jane geen last meer van schaamte of pijn. We hebben de hele avond films gekeken - romantische zwijmel films om ons eigen zielige liefdesleven wat te verdoezelen - met veel chips en chocola, wat voornamelijk ik veel at, en flink wat geroddeld en gekletst terwijl we onze nagels lakten.

Toen Jane haar moeder rond een uur of twee kwam melden dat we te luidruchtig waren hebben we ons bed klaargemaakt - met heel veel kussens - en checkten we al kletsend, wel fluisterend om Jane's ouders en broertje niet wakker te maken, en wel onze WhatsApp, Instagram, Facebook en Snapchat. Dat was het moment dat alles fout ging.

'Oh mijn god! Alex,' - afkorting van Alexis, nee mijn ouders hebben me geen jongensnaam geven - 'hij is online!' gilde Jane uit het niets en ze greep mijn arm. Met 'hij' bedoelde ze de jongen op wie ze al járen smoorverliefd was. Iedereen die van Jane's crush afwist noemde hem haar Tarzan. In werkelijkheid heette hij Timothy. Hij was de populairste en knapste jongen op school. Een eerste klas eikel als je het mij vroeg. Jane probeerde altijd zijn aandacht te krijgen en was er bij de kortste blik al van overtuigt dat hij haar ook leuk vond. Ze was al zo in de wolken dat ze elke avond checkte of hij online was. En nu was dat dus het geval.