Randomness overload - One shots

Alleen

Ik werd wakker met een een dubbele knoop in mijn maag. Wetend dat ik vandaag weer naar school moest, onder de mensen moest komen. De dag moest overleven.

Op de fiets, onderweg naar school, raakte ik al snel achterop. Samen met een meisje uit mijn zogenoemde vriendensgroep. Ze probeerde een gesprek aan te knopen. Ik antwoorde wat oppervlakkig, hoe erg ik mijn best ook deed om met haar te praten. De ongemakkelijke stiltes wonnen altijd en mijn hoofd kreeg de kans flink te gaan bonken.

Ik praatte met mensen, lachte naar ze en deed mijn werk. Ik viel niet op, deed zoals ieder ander. Liet niemand merken dat mijn hoofd mij lichamelijk en fysiek uitbuitte. Niemand zou me begrijpen. Dat hebben ze nooit gedaan. Een zeurende pijn trok door mijn rug, het leek wel een waarschuwing van mijn hoofd. Houd je gedeisd, doe normaal.

In de pauzes zat ik op onze vaste plaats. Om mij heen verzamelde zich mijn groep. Ik werd omgeven door tien mensen die zich een voor een naast me lieten neerzakken. Ik lachte naar ze en kauwde op mijn brood. Oppervlakkige gesprekken begonnen zicht te vormen.
'Heb jij die nieuwe aflevering al gezien?'
'Wat had je voor je Engels toets?'
'Heb jij geen kantine dienst?'
Ik werd omgeven door lachende, plezier makende mensen En ik had me nog nooit zo alleen gevoeld.

Ik fietste dezelfde weg terug naar huis. Nooit eens anders, altijd hetzelfde. Voor me fietste twee meisjes uit mijn groep. Druk pratend, lachend. Naast me fietste hetzelfde meisje als op de heenweg. Hetzelfde gesprek vormde zich. Dezelfde stiltes vermoorden me.

Zelfde gesprek als altijd.
'Hey lieverd, hoe was je dag?'
Zelfde antwoord als altijd. Zelfde leugen.
'Goed.'

Ik rolde mezelf op tot een balletje en, terwijl mijn hersenen overuren maakten om de dag te verwerken, huilde ik mezelf in slaap.