Randomness overload - One shots

Hallucineren

'Wat denk jij? Zwart rokje blauw topje of rood rokje en zwart topje?' Ik hield twee setjes in m'n handen.
Mensen keken me raar aan. Geen idee waarom.
'Rood met zwart.' Antwoordde mijn zusje.
'Sure?' Weifelend keek ik naar de twee setjes.
'Rood staat je prachtig.'
'Oké, ik ga even passen. Wacht jij bij de hokjes?'
Het meisje dat vlak naast me bij het kledingrek stond draaide zich verward om en wees naar zichzelf. 'Ik?'
'Nee, natuurlijk niet,' snauwde ik als antwoord. 'Ik had het tegen mijn zusje.' Ik maakte een handgebaar richting mijn zusje. Of... Naar waar m'n zusje net stond. Waar is ze heen?
'Zusje?' Ik keek om me heen. Het meisje volgde mijn beweging, keek me aan alsof ik gek geworden was en draaide zich langzaam om. 'Leipo.' Hoorde ik haar zuchten.
Maar ik reageerde niet. 'Zusje? Zusje! Waar ben je?' Ik rende door de winkel heen, maar vond haar nergens. Ik belde haar.
'Hallo?'
'Zusje?'
'Zusje? Uh... Met wie spreek ik?' Dit is niet de stem van haar zusje.
'Waarom hebt u de telefoon van mijn zusje? Maar is ze?' Riep ik argwanend in de telefoon.
'Uw zusje? Weet ik veel. Ik heb helemaal niemands telefoon behalve die van MIJ.' Ik raakte compleet in de war.
'Wie bent u?'
'Gaat je niks aan. En nu ga ik ophangen, ik heb meer te doen dan deze onzin aanhoren.'
'Wacht! Ik wil alleen weten waar mijn zusje is!'
'Weet ik veel! En waag het niet me nog eens te bellen. Randdebiel.'
Ik begreep er niks van. Waar is mijn zusje? Ik rende de winkel uit, de boze mensen negerend, regelrecht naar huis.
Ik rukte de deur open. 'Zusje? Ben je hier?' Ik stormde haar kamer binnen. Het roze dekbedovertrek lag netjes op het bed, haar bureau net zo netjes. Geen spoor van mijn zusje. De tranen stroomde over mijn wangen. Waar is ze? Is er iets ergs gebeurd? Ik begon te schreeuwen.
'ZUSJE!'
Ik rende naar buiten, smeet de deur achter me dicht, zo hard dat ik de ramen hoorde rinkelen. Het kon me niks schelen. Ik rende over de stoep, stak zonder te kijken over, negeerde het getoeter en gefoeter van boze mensen en rende door. De tranen belemmerde mijn zicht.
Bij het zo bekende gebouw waar mijn vader werkt rende ik door de draaideuren.
'Wilt u wat rustiger doen alstublieft?' Hoorde ik de receptioniste vragen. Ik antwoordde niet en stormde het kantoor van mijn vader binnen.
'Ariane? Wat doe jij hier?'
Ik zakte huilend op de grond.
'Pap,' snikte ik. 'Mijn zusje, ze is weg. Ik kan haar nergens vinden. Ik was met haar aan het winkelen en toen ineens was ze weg en toen ik haar belde nam ineens iemand anders op. Straks is er iets gebeurt! Het is mijn schuld...' Ik trok aan mijn haar uit frustratie en boosheid. Ik schreeuwde en huilde tot ik de warme armen van mijn vader om me heen voelde.
'Meisje toch... Lieve Ariane, het is weer begonnen lieverd.' Hij streelde mijn haren. Ik begreep hem niet. Wat was weer begonnen?
'Lieverd, je zusje, ze is dood. Ze verdronk twee jaar geleden in het park. Jullie waren aan het zwemmen toen ze ineens kramp kreeg en verdronk... Je hallucineert lieverd.'

Hey peeps, heel random stuk dit. Maar dat zal met alle verhaaltjes zo zijn; be warned 😅
Ik kreeg ineens inspiratie over hallucineren dus toen begon ik met schrijven. Oké, ik heb geen lange a/n, dus dit was het.

See you!

Vote / comment / follow / share