Bizden Olmaz

5. Bölüm

Selamlar, yukarıdaki şarkı hoşuma gittiği için paylaşmak istedim. Keyifli okumalar dilerim...

 Bakışlarımı Caner'den kaçırdım ve Serkan'a döndüm;

"Ben hemen geliyorum." deyip Serkan'ın konuşmasına izin vermeden yanından ayrıldım. Caner'in olduğu tarafa yürüyordum. O çoktan, elinde içkisiyle başka adamlarlar konuşuyordu. Yanına gittim ve;

"Caner?" dedim, o da tam bana bakacakken başka, çakma olduğu her yerden belli olan sarı saçlı bir kadın gelip Caner'e sarıldı. Sonra da onu yanağından öptü. Bön bön onları izlerken Caner'in bakışları 2 saniyeliğine beni buldu ve tekrardan kıza dönüp o da onu öptü. Tabii ki yanaktan. Bir de dudaktan öpüşselerdi(!) Bebek misin Hande?  Bebeklikle ne alakası var, bize böyle öğretildi. Te Allah'ım ya.

Gerçekten zor bir gece olacaktı.

Terasa çıkıp hava almak için yanlarından ayrıldım. Caner'in beni görmesi ve hiçbir şey dememesi biraz üzmüştü. Niye üzülüyorum ki? O benim neyim? Daha doğrusu, ben onun için kimim? Ezip canını yakabileceği bir kadın mı, yoksa iş arkadaşı mı, ya da sadece biri mi? Bunların cevabını gerçekten bilmiyorum. Zaten her şey üst üste geliyor. Ya da ben kendimi dolduruyorum. Çok takmamalısın bence. İç ses, ilk defa sana katılıyorum.

 Aşağı inmeye karar verdim.

"İhsan Amca, ben bir dışarıya çıkabilir miyim?" diye sordum. Yüzündeki kararsızlığı görünce;

"Lütfen, çok uzun sürmez." dedim. Başıyla onayladı.

"Korumalar da seninle gelecek." dedi.

"Tamam ama başka kimse gelmesin lütfen." dedim ve ayrıldım.

Korumalardan beni sahile bırakmalarını istedim.

Sahile vardığımda ayakkabılarımı elime alıp yürümeye karar verdim. Sahil boştu. Hava karanlıktı.

Denize iyice yaklaştım ve;

"Gerçekten mi?!" diye bağırdım. Mutsuzdum. Hem de çok.

"Sana çok sinirliyim baba! Sana çok kırıgınım. Lanet olsun ki seni seviyorum. Seni sevdiğim için kendimden nefret ediyorum! Seni seven her bir parçamdan nefret ediyorum!"

Deniz;

Büyük ve sonsuz. Güzel ama tehlikeli.

"Ben daha çocuktum. Seni sevdiğimde çocuktum. Hep kendimi avuttum. Neden?! Senin için! Eğer içimden de olsa sana kızdım diye bana küsersin, kırılırsın diye! Neden?! Çünkü ben bir aptaldım! Hala da öyleyim! Hala seni seviyorum! Seni çok az da olsa seviyorum ve bu beni delirtiyor!" diye bağırdım.

"Annemi özledim." diye fısıldadım adeta.

"Şimdi annem gitti, benim saçımı kim okşayacak. Bana kim kızım diyecek? Ben kızımı İhsan Amca'dan değil, annemden duymak istiyorum. Ama duyamıyorum! Çünkü sen onu öldürdün!" diye bağırdım sonlara doğru.

"Lanet olası o gece, ben hiçbir şey yapamadım." dedim uçsuz bucaksız denize. "Yapmadım." dedim o kadar sesiz demiştim ki kendi sesimi zor duydum.

Kafamın içine ölüm sessizliği hakimdi. Ama ölüm sessiz miydi?  Bu da tartışılacak bir konuydu.

Sadece ağladım. Yarım saat boyunca ağladım. Makyajım akmıştı, gözlerim şişmiş ve kızarmıştı. Kafamı ellerimin arasına aldım ve derin bir off çektim. Korumalardan biri yanıma geldi ve;

"Hande Hanım, İhsan Bey dilerseniz sizi eve bırakabileceğimizi söyledi."

Başımla onayladım ve ayakkabılarımı alıp arabaya doğru ilerledim.