Hoofdstuk 22| Mee naar Milaan? No way!

640 17 1
                                    

Nog een week en ik vertrek met Mitchel naar Milaan. Ik heb al duizend keer in men hoofd de reis uitgestippeld. Ik heb men valies al klaargezet omdat ik al sta te poppelen om te vertrekken.

-----

Het is maandagmorgen, ik heb men wekker afgeduwt en ik rek me uit. Het is prachtig en zonnig weer buiten voor de tijd van het jaar dus ik doe iets luchtigs aan. Een roze bloesje en een beige broek met roze all-stars. Ik doe in de badkamer mijn haar in een vissegraat en doe wat make - up aan. Beneden eet ik een croissant en loop dan naar buiten en neem de fiets. Wanneer ik op de fiets zit geniet ik van het ochtendzonnetje en het frisse briesje. Op school aangekomen begroet ik de meiden en co. Mitchel komt ook net aan en geeft mij een zoen. We hebben mekaar maar 1dag niet gezien en toch heb ik hem gemist. Het belt en iedereen loopt naar de klas. Elk koppeltje zit tesamen behalve Megan en haar vriendje. Cloë zit in de weg en wil niet aan de kant. Wat kinderachtig. Mevrouw Flisse van Nederlands vraagt aan iedereen in de klas wat hij / zij vanplan zijn. De meiden eb hun vriendjes gaan allemaal naar een apparte reisbestemming net zoals wij. Wanneer ik aan de beurt ben zeg ik trots: "Ik ga naar Milaan met Mitchel!" Mevrouw toont een glimlach en wenst ons veel plezier. Dan is het aan Cloë. "Ik ga naar Milaan met mijn ouders" komt er uit haar mond met een grote grijns. Ik sta vol verbazing toe te kijken. Cloë ook in Milaan? Dat komt niet goed! Dit moest een week zijn van mij en Mitchel. Ik kijk haar kwaad aan en Mitchel haar verbaast. "Nou dan kunnen jullie veel afspreken daar" zegt mevrouw. "Dat zullen we zeker doen , eh Mitchel!" zegt ze met een hoge stem en een grote grijns. Ik kook vanbinnen bij die woorden. Mitchel ziet dit en stelt me gerust door me te zeggen dat het goedkomt. Na de lange dag school en de vakantie met Cloë die door men hoofd spookt loop ik naar men fiets. Tiff komt aangelopen en vraagt of we een slaappartijtje houden woensdag namiddag want we zijn de donderdag vrij. Ik ga akkoord en we vertrekken beide met de fiets. Ondertussen in Mitchel bij me komen fietsen. We kletsen over de vakantie wat we allemaal gaan doen. Wannee we bij mij thuis aankomen geef ik hem een zoen. "Mitchel, ik maak me zorgen over het feit dat Cloë ook naar Milaan gaat?" zeg ik triest. "Geen paniek , er bestaat bijna geen kans dat ze in hetzelfde hotel slaapt!" zegt hij zacht. "Oke , het word een prachtige vakantie eh?" zeg ik nog snel voor ik naar binnen wil gaan. "Tuurlijk lieve schat!" zegr hij terwijl hij mij voorzichtig aan mijn arm terugtrekt. Ik glimlach. Ik voel zijn warme lippen op de mijne en het lijkt wel of het uren duurd , maar ik geniet ervan. We zeggen gedag en ik ga men huiswerk maken. Ik kan de gedachten niet uit men hoofdkrijgen dat Cloë ook naar Milaan gaat. Hopelijk zit ze ver uit onze buurt!

---

Woensdagochtend:

Ik neem stel een kleine rugzak en steek er al mijn nodige spulletjes in voor een slaappartijtje. Ik maak me klaar en loop naar beneden en ontbijt. Na het ontbijt brengt mam me naar school. Op school gaat de tijd snel voorbij en de bel geeft het signaal dat we naar huis mogen. We lopen naar buiten en Mitchel en ik lopen hand in hand. Plots loopt iemand tussen ons twee door waardoor dit moment stopt. Ra ra ra wie is het. Cloë natuurlijk. Ze lacht en loopt weg. Mitchel en ik zoenen en dan vertrek ik met de meiden naar Tiffany's huis. We maken de bedden voor vanavond klaar en lopen dan naar beneden en eten dan iets. We praten over onze vakantie plannen tot tiff plots rechtstaat en in haar inloopkast verdwijnt. Ze komt met 3 kapstokken met een hoes over binnengelopen. "Meiden , ik hoop dat we allemaal een fijne vakantie hebben dus heb ik voor ieder een jurk gemaakt die als herrinnering van die vakantie zal dienen. " zegt tiff trots. Iedereen lacht en hangt ze aan de kant. Die avond hebben we naar liefdesfilms gekeken en andere meidenstuffs. You know.

-- donderdagochtend word iedereen rond 11h wakker. Het was gisteren laat en natuurlijk zien wij er als zombies uit. We lachen met mekaar en frissen ons dan op. We ontbijten en besluiten dan om naar een karaokebar te gaan in het centrum. De meiden en ik zingen een paar nummers in groep maar dan moet iedereen individueel. Iedereen is geweest alleen ik nog niet. Wanneer ik op het podium sta zie ik dat de jongens binnenkomen. Shit denkik... Ik heb het nummer I believe i can fly gekozen en ik begin te zingen. Heel het nummet is het stil. Maar nadien klinkt er een luid applaus. Ik kom het podium af en omhels Mitchel. Een oude dame komt op ons af en excuseerd zich: "sorry jongedame maar je hebt een prachtige stem. Jij en je vriend zien er trouwens een prachtig stel uit." zegt ze wat verlegen. Ik dank haar en kom een beetje rood. Die namiddag hebben zelfs de jongens nog gezongen. Ik wist niet dat sommige van hun zangtalent hadden!

Love is not always easy (completed story)Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu